“ေနရာဟာမတည္ၿငိမ္ျခင္း အခ်ိန္ဆိုတာမတည္ၿမဲျခင္းလို႔ ယူဆၾကရင္..”

by Soe Min on Wednesday, January 18, 2012 at 10:52am

          ထမင္းအသက္ ခုနစ္ရက္ ေရအသက္တစ္မနက္လို႔ ဆိုသလို ေဖ႔စ္ဘုတ္ႀကီးရဲ႔ အသက္ဟာလည္း တစ္ရက္စာေလာက္ေတာ႔ ခံမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ေရာက္လို႔ ရာသီေလကေလး တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားရင္ အာရုံကေလးေတြက လိုက္လိုက္ေျပာင္းသြားၾကတာကိုး။ ဘူတန္မွာကတည္းက တေန႔တေန႔ အဲဒီအေပၚမွာခ်ည့္ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔တာ ႏွစ္ေျပာင္းလရွည္ ၾကာခဲ႔ၿပီ ေမာင္ေရ ဆိုေတာ႔ ခဏတျဖဳတ္၀င္ ၾကည့္လိုက္ရင္ကိုပဲ ဒီကေန႔ဘာဂဏန္းထြက္မလဲ မွန္းလို႔ရေနေပါ႔။ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႔ အေျပာင္းအလဲထဲမွာေတာ႔ ဒီေဖ႔စ္ဘုတ္ႀကီးလည္း ပါခဲ႔တာေပါ႔ေလ။ သူ႔ေပၚမွာမွ စာေတြ စေရးျဖစ္လာတာ မဟုတ္လား။ စာေရးဆရာျဖစ္ရခ်ည္ေသးရဲ႔လို႔လည္း မေမွ်ာ္ခဲ႔ပါဘူး။ (ခုလည္း ျဖစ္မွ မျဖစ္ေသးတာ)။ ေပၚျပဴလာျဖစ္ရခ်ည္ေသးရဲ႔လို႔လည္း မေအာင္႔ေမ႔ပါဘူး။ အခုလုပ္ေနမိတဲ႔အလုပ္အေပၚမွာ ေက်နပ္မိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ေတြးမိလာတာေပါ႔။ အရင္ကဆို မစဥ္းမစား မေတြးမေတာ ထင္ရာလုပ္၊ ထင္ရာေျပာ ေမာင္႔သေဘာဗ်။ အစကေရးခဲ႔တဲ႔စာေတြနဲ႔ အခုေနာက္ပိုင္းေရးျဖစ္တဲ႔စာေတြ ကြာလာတာလည္း ကိုယ္႔ဘာသာ သတိထားမိလာတယ္။ ျမင္းရိုင္းမ်ား တစတစယဥ္လာသလိုေပါ႔။ တစ္သက္လုံး အက်က္အမွတ္နဲ႔ လူျဖစ္လာခဲ႔တာ ခုခါမွ ဦးေဏွာက္ႀကီးက အေတြးအေတာဘက္ကို ေရာက္လာသလိုပဲ။ အသက္အရြယ္နဲ႔မ်ား ဆိုင္မလားမသိ။
          ေနာက္တစ္ခုသတိထားမိျပန္တာက အျပင္ေလာကႀကီးဟာလည္း အရင္ကနဲ႔မတူ ေျပာင္းလဲလာပုံေတြကိုေပါ႔။ သခၤါရေလာကႀကီး လို႔ ေျပာၾကတာ ဒါ႔ေၾကာင္႔ထင္ပါရဲ႔။ ကိုယ္ကေရာ အရင္အတိုင္းေနလို႔လား။ ရက္စြဲနဲ႔ ဓါတ္ပုံအေဟာင္းေတြ ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ သံေ၀ဂရစရာႀကီး။ ကိုယ္႔ထက္ပိုၿပီး သံေ၀ဂရတဲ႔သူေတြကငတာ႔ မဂၤလာေဆာင္ဓါတ္ပုံေတြ တင္လိုက္ၾက၊ ဟိုစေတးတပ္ကေလးျပင္လိုက္ၾကနဲ႔ ေမာင္အရင္လို မဟုတ္ေတာ႔ဘူးလို႔ လူသိရွင္ၾကား ၀င္႔၀ါၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကေရာ မေျပာင္းလဲပဲ အရင္အတိုင္းရွိေနမယ္လို႔ ေလွနံဓါးထစ္ မွတ္ထားတာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ႔ေနာ္။ တစ္သက္လုံးခြတိုက္ၿပီး အပုပ္ခ်လာခဲ႔တာ အခုေကာင္းလာၿပီ။ နင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ပါးစပ္ႀကီးပိတ္ေနတာလား လို႔ ဆိုေနပါဦးမယ္။ အရင္ကလည္း အပုပ္ခ်ခ်င္လို႔ မေကာင္းေၾကာင္းရွာေရးေနခဲ႔တာမဟုတ္၊ သူမ်ားေျမွာက္ေပးလို႔ ေရးခဲ႔တာမဟုတ္၊ (တကယ္ေတာ႔ အတန္တန္ တားၾကပါတယ္) ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ခံစားလာရတဲ႔အတိုင္း၊ ေတြးမိတဲ႔အတိုင္း မွ်ေ၀ေရးလိုက္တာပဲ။ အခုလည္း ရင္ထဲမွာ ခံစားလာရရင္ ေရးမွာေပါ႔။ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြမွ မက်က္ေသးပဲနဲ႔။ ေခ်ာင္ပိတ္ရိုက္လို႔၀မွ ထန္းလ်က္ခဲကေလးျပၿပီး အို႔ အို႔ လို႔ေခၚရင္ ေအာင္နက္ေတာင္ ခ်က္ခ်င္း ထြက္မလာရဲဘူးေလ။ စိုးျမတ္သူဇာႀကီး အေမႀကီးကားက ပထမတစ္ေခါက္ျပန္လာလို႔ အယ္စတုံဂြမ္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ႔အခါ စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဒြးကေျပာတဲ႔ စကားကေလးတစ္ခြန္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ “ေၾသာ္ .. သူမ်ားေတြ ေျပာေနသေလာက္ႀကီးလဲ မဆိုးေသးပါဘူးေနာ႔..”တဲ႔။ ၀တာကေတာ႔ တကယ္၀ေနတာ ျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ႔ အားေပးရတာေပါ႔ေအ။ ေနာက္ေတာ႔လည္း ပိန္သြားတာပဲ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ အခုလည္းပဲ က်ဳပ္တို႔အစိုးရႀကီးကို နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔မိရင္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တာကေတာ႔ ”ေၾသာ္ .. သူမ်ားေတြ ေျပာေနသေလာက္ႀကီးလည္း မဆိုးေသးပါဘူး ေနာ႔…” လို႔။
            ဘာပဲေျပာေျပာ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ႀကီးထဲမွာ သူတို႔လည္း ဘာသားနဲ႔ထုထားတာမို႔လို႔ ထာ၀စဥ္တည္ၿမဲေနမလဲ။ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္မွ ရွင္သန္က်န္ရစ္တယ္ဆိုတာ ကမာၻဦးအစကတည္းက နိယာမပဲဟာ။ လူေတြကေတာ႔ ဒီလူေတြပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အရင္ကနဲ႔မတူေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။ တကယ္ေျပာင္းလဲတာ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ သူတို႔အေပၚမွာ မတည္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြ အားလုံးအေပၚမွာပဲ တည္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္က တကယ္ေျပာင္းလဲမွ သူတို႔လည္းပဲ သူတို႔ရွင္သန္ေနထိုင္ေရးအတြက္ လိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲယူၾကမွာေပါ႔။ အခုမွ ခက္ေတာ႔တာပါပဲဗ်ာ။ ျပည္သူေတြက မေျပာင္းလဲေသးဘူးဗ်။ အရင္ေသာက္က်င္႔ေတြ အတိုင္းပဲရွိေသးတယ္။ ကေလးဘ၀တုန္းက သၾကၤန္သံခ်ပ္ေတြထဲမွာ ေမာင္ေၾကးမုံတို႔ ေအာ္ခဲ႔တဲ႔ ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြလိုပဲဆိုတာ အခု အႏွစ္ေလးဆယ္ျပည့္ေတာ႔မယ္။ ဒီအတိုင္းပဲရွိေသးတာ။ ေဟာရင္းမတ္တပ္က ပ်ံေတာ္မူခဲ႔တဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း မနည္းေတာ႔ဘူး။ “လိမၼာရစ္ၾကပါ” ဆိုတာ ဥိး၀ိစာရကတည္းက မွာသြားခဲ႔တာမဟုတ္လား။ လူလိမၼာလုပ္ၾကပါလို႔ အနက္ျပန္ထားၾကသလားမသိ။ တို႔ကေတာ႔ တို႔ကေတာ႔ နဲ႔ သိုးမည္းေဟာင္းႀကီးေတြ ဘ၀က မကၽြတ္ေသးဘူး။
             ဘာလို႔ မေျပာင္းလဲရမတုန္း ေမာင္ရာ၊ အရင္ကလို ထီးဖုန္းေအာက္ကေန “ရင္ထဲကို ေအးျမသြားမယ္ ေရခဲေရ။ ေသာက္မလားကို႔” ဆိုတဲ႔အသံနဲ႔အၿပိဳင္ က်ဴတဲ႔အစားမ်ုိးမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဘတ္စကားေပၚ ဟန္းဖုန္းေျပာရင္ ဟိုလူၾကည့္ဒီလူၾကည့္ အၾကည့္မခံရေတာ႔ဘူး။ ၀တ္ထားစားထားတာကအစ လန္ထြက္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဆံပင္ေတြေတာင္ ေဆးဆိုးၿပီး နားေပါက္ေတြေဖာက္ထားတာ မျမင္ဘူးလား။ အရင္အတိုင္းပဲလို႔ လာမေျပာပါနဲ႔ သနားတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ဆိုမယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လူတစ္ကိုယ္လုံးေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ႔ တေသြးတေမြးကိုျဖစ္လို႔။ မွတ္မိခ်င္မွေတာင္ မွတ္မိမယ္။ မေျပာင္းလဲတာက စိတ္ဓါတ္နဲ႔ အက်င္႔ေတြ။ သြားေလသူႀကီးေတြဟာ လူထုဆက္ဆံေရးနဲ႔ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးဆိုတာကို သိပ္အေလးထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေမ႔ေနၾကတာက လူမႈက်င္႔၀တ္နဲ႔ စိတ္ဓါတ္ျမွင္႔တင္ေရးဆိုတာ ဘာမွန္းသိေအာင္ ေလ႔က်င္႔မေပးခဲ႔ဘူး။ ခုခ်ိန္အထိ ျမန္မာျပည္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို အဆင္႔အတန္းခြဲျခားမယ္ဆိုရင္ သူစီးတဲ႔ကား၊ သူေနတဲ႔အိမ္၊ သူ႔မိဘဘာလုပ္သလဲ ဆိုတာနဲ႔ပဲ တန္ဖိုးျဖတ္ၾကတယ္။ သူ႔အေနအထိုင္၊ အက်င္႔စာရိတၱ၊ စိတ္ေနသေဘာထား ဆိုတာေတြက တစ္ျပားမွ တန္ေၾကးမရွိဘူး။ လူရိုးဆိုတာ သင္းခ်ဳိင္းမွာေတာင္ မရွိေတာ႔ဘူး။ ၾကံေတာေနရာက ပြဲစားတန္းမွာ သြားၾကည့္။ အကိုေရ ဘာကားရိုက္ခ်င္သလဲ ေျပာ။ ေအာက္ကားလား အထက္ကားလား။ ဘယ္ေလာက္သုံးမွာလဲ နဲ႔ သြက္သြက္လည္သြားမယ္။
          ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက လူေတြရဲ႔ အဆင္႔အတန္းကို အကဲျဖတ္တဲ႔အခါမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ႔ ပဲလည္းေလွာ္မရ သဲလည္းေကာ္မရတဲ႔ နတ္အိုးကြဲလို တေနကုန္ထိုင္ၿပီး တစိမ္႔စိမ္႔ၾကည့္လို႔မွ ႏွစ္ျပားထြက္မလာတဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ စာရိတၱ၊ ဓေလ႔စရိုက္ဆိုတာေတြက စကားေျပာလာပါတယ္။ ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပပါ႔မယ္။ လူမ်ဳိးေရးေတြ ပါလာတယ္ထင္ရင္ ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္က အဲဒီမွာ မရွိပါဘူး။ ကာလကတၱားဟာ ကမာၻမွာ လူဦးေရ အသိပ္သည္းဆုံး ၿမဳိ႔ႀကီးေတြထဲမွာ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက ဗိုလ္စြဲထားပါတယ္။ အိႏၵိယဟာလည္း ကမာၻေပၚမွာ ေရွးအက်ဆုံး ၿမဳိ႔ျပႏိုင္ငံေတြထဲမွာ မဇၹိမတိုင္းရယ္လို႔ အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ႔တာပါ။ အခုလည္း အာရွတိုက္မွာ အႀကီးမားဆုံး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံပါတဲ႔။ ကာလကတၱားက ဘဂၤါလီသားမ်ားရဲ႔သဘာ၀ကေတာ႔ ေရာက္ဖူးသူေတြကို ေမးၾကည့္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ႔အတိုင္း ဟုတ္မဟုတ္။ ကာလကတၱားမွာ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး အငွားကားစီးလို႔မရပါဘူး။ ဒရိုင္ဘာေတြ အဂၤလိပ္လို မတတ္လို႔ မဟုတ္။ အဂ္လိပ္လိုေျပာတတ္တဲ႔ ဒရိုင္ဘာေတြဆို ပို ေၾကာက္ရလို႔ပါ။ သြားရမယ္႔လိပ္စာကို ကဒ္ျပားႀကီးနဲ႔ေပးလိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံအရြက္လိုက္ေထာင္ျပ ဒီေစ်းနဲ႔ေနာ္လို႔ ဘယ္လိုပဲ ေျပာထားေျပာထား။ ဟိုေတြ ဒီေတြ ထင္သလို ေလွ်ာက္ေမာင္း လမ္းမွားတယ္ လမ္းပိတ္တယ္ ထင္သလိုေျပာၿပီး သုံးေလးဆထပ္ေတာင္းတာ ထုံးစံပါ။ တစ္ခါလည္းမဟုတ္။ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ႀကဳံရတာလည္းမဟုတ္။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး ေလဆိပ္ကေန ေဘာက္ခ်ာနဲ႔ျဖတ္ေပးတဲ႔ ႀကိဳတင္ေပးအငွားကားေတြ စီးတာေတာင္မွ ေဘာက္ဆူးမေပးရင္ အထုပ္မေပးဘူး ဆိုတဲ႔သူေတြနဲ႔ခ်ည့္ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဟိုတယ္က ကုလားစကားေျပာတတ္တဲ႔လူနဲ႔ ကားငွားစီးလည္း လြတ္မယ္မထင္နဲ႔။ ငါးဆယ္ေပးရတယ္ဆိုတဲ႔ကားဟာ လမ္းေရာက္ရင္ ႏွစ္ရာျဖစ္သြားေရာ။  မက္ထရိုစီးတတ္သြားေတာ႔ အဲဒါ ေလးက်ပ္ပဲ တန္တဲ႔ခရိး။ ပိုေတာင္ျမန္ေသးတာ။ ေလဆိပ္ကေငြလဲတဲ႔ဆိုင္နဲ႔ ၿမဳိ႔ထဲကဆိုင္ေတြကလည္း ရူပီးသုံးရာေလာက္ ေစ်းကြာပါတယ္။ ၿမဳိ႔ထဲမွာလည္း လဲေနၾကဆိုင္မဟုတ္ရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ်းေမးၿပီးလဲေလမွ။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ေက်ာက ၀ိႈက္ဘုတ္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ႔ေစ်းနဲ႔ သုံးရာေလာက္ ကြာျပန္တာပဲ။ အဲဒါ ေရာင္းေစ်း ၀ယ္ေစ်းမဟုတ္ဘူး လို႔ ေျပာင္ျငင္းပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဇယားကြက္မွာ ေန႔စြဲေရာ ၀ယ္ေစ်းေရာ၊ ေရာင္းေစ်းပါ အေၾကြေစ်းပါမကန္ ေရးထားၿပီးသား။ ဒါမ်ဳိးလာေက်ာလို႔ ဘာရမလဲဆိုတဲ႔စိတ္ဓါတ္နဲ႔ေတာ႔ မလာေလနဲ႔။ တေနကုန္ ေတြ႔သမွ်လူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနရလို႔ ထမင္းေတာင္ စားရလိမ္႔မယ္ မဟုတ္။ ရန္ကုန္က ကားစပါယ္ယာေတြ အေၾကြျပန္မအမ္းတာေလာက္ကေတာ႔ သူတို႔ဆီက တို႔မ်ားရိုးရာ တို႔ရိုးရာပဲ။ ေန႔တိုင္းစားေနက် ထမင္းဆိုင္ေတာင္ ေဘာက္ခ်ာထဲကအတိုင္းေပးၿပီး ေဘာက္ဆူးမေပးရင္ ေရခြက္ ၊ ခက္ရင္းလာခ်မေပးဘူး။ ေခၚရင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္မယ္။ လူတဘက္သားေျပာရမယ္ဆိုရင္ ရစရာမရွိဘူး။ အတုံးလိုက္အတစ္လိုက္ လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီစိတ္ဓါတ္အဆင္႔အတန္းမ်ဳိး ျမန္မာေတြမွာ ရွိလာရင္ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းသလဲဆိုတာ သတိျပဳမိေစခ်င္လို႔ပါ။ နီးေတာ႔ နီးစပ္လာၿပိလား မသိပါဘူး။ အဲဒါ အၿမီးက်က္ အၿမီးစား ေခါင္းက်က္ေခါင္းစား စိတ္ဓါတ္လို႔ေခၚပါတယ္။ ေနာက္တခါ အေၾကာင္းၾကဳံႀကိဳက္လို႔ သူမ်ားက ကိုယ္႔ကို အဲသလို မွတ္ခ်က္ေပးလာရင္ ဆဲတာထက္ နာလိုက္ၾကပါေနာ္။ ( ငါကခ်ည့္ပဲ ဦးေအာင္ မွတ္ခ်က္ေပးပလိုက္မယ္ လို႔လည္း မွတ္မေနနဲ႔။ အဲဒါ အတူတူပဲ) ႏို႔ အခု အဲဒီစိတ္က က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ ရွိေနလို႔လား လို႔ ေမးရင္ေတာ႔ ေဒြးေျပာသလို “ေၾသာ္ .. သူမ်ားေတြ ေျပာသေလာက္ႀကီးလည္း မဆိုးေသးပါဘူး ေနာ႔ …” ေပါ႔။
            တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဆင္႔ျမင္႔ျမင္႔ ၾကယ္ငါးပြင္႔ေဟာ္တယ္ႀကိီးေတြမွာ တည္းၿပိီး လီမူစင္းကားႀကီးေတြ ငွားမစီးႏိုင္တဲ႔ အစားမို႔လို႔ပါ။ ကာလကတၱားမွာလည္း မြန္မြန္ရည္ရည္ အထက္တန္းက်က် လူယဥ္ေက်း ပညာတတ္ေတြ ေပါလြန္လြန္းလို႔။ ကိုယ္က ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား လမ္းသလားေတာ႔ ေခြးေခ်းနင္းမိတာ ဘာဆန္းသလဲ။ သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ ရဲရဲသာနင္းပစ္လိုက္ လူေခ်းမွ လူေခ်း လို႔ တစ္ခါ ေျပာခဲ႔ဖူးၿပီေရာ။ အခုေျပာတာက ျမန္မာေတြေခြးေခ်းမျဖစ္ဖို႔ အဲဒါႀကီးေတြက ရြံစရာႀကီးေတြ ေအာ႔ေအာ႔က်ိက်ိ လို႔ ဥပမာေပးတာပါ။ သူမ်ားကို ေစာ္ကားသလိုျဖစ္ရင္ ကန္ေတာ႔ပါေသးရဲ႔။ အဲ ခုမွ ပိုဆိုးသြားၿပီ။ ကန္ေတာ႔ ကန္ေတာ႔။ ဒီမွာ အဲဒါမ်ဳိးရွိမရွိ ေလဆိပ္ကေန၊ ေအာင္မဂၤလာကေန ကားငွားစီးဖူးရင္ သိၾကလိမ္႔မယ္။ အဲဒါၾကြားစရာမဟုတ္ဘူး။ (ကိုယ္႔ဂိုးေတာ႔ ကိုယ္ အေသကာရတာပ)
           ေပါက္ကရရွစ္ဆယ္စာေတြ ေလွ်ာက္ေရးတဲ႔အခါ တခ်ဳိ႔သူေတြက လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားလြန္းတယ္။ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ႔ အျမင္ရွိတယ္ လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းမိပါဘူး။ ကိုယ္အေျပာခံရလို႔ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ေရးတဲ႔စာေၾကာင္႔ တဘက္သားမွာ အမ်ဳိးနဲ႔ခ်ီ နာသြားရလို႔ စိတ္မေကာင္းတာပါ။ အခါခါေျပာခဲ႔သလိုပဲ ပုဂၢဳိလ္ေရးမရည္ရြယ္တဲ႔စာမို႔ တရားကိုယ္သေဘာကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကာလကတၱားသားေတြအေပၚျမင္တဲ႔ အျမင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အဲဒီလို ျမင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ A Passage to India ဆိုတဲ႔ ကမၻာေက်ာ္၀တၳဳႀကိီးကို ျပန္ရိုက္ထားတဲ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ (နည္းနည္းေလာက္ လွ်ာရွည္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္။ မၾကည့္ဖူးေသးတဲ႔သူေတြ နားမလည္မွာစိုးလို႔) ေစ႔စပ္ထားတဲ႔ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ကေလးရွိရာ အိႏၵိယကို ေယာကၡမေလာင္းနဲ႔အတူ အလည္လိုက္သြားတဲ႔ မိန္းမပ်ဳိကေလးဟာ ေရွးက်လွတဲ႔ အိႏၵိယရိုးရာ အံဖြယ္အဆန္းတက်ယ္ေတြကို စိတ္၀င္စားမိလို႔ လမ္းျပစကားျပန္လုပ္ေပးတဲ႔ ဘဂၤါလီဆရာ၀န္ကေလးနဲ႔ ေျမာက္ပိုင္းေဒသက ေက်ာက္ဂူႀကီးေတြကို လိုက္ေလ႔လာပါသတဲ႔။ အဘြားႀကီးက ဥိးေဆာင္တာကို အေဖာ္လိုက္ရတာျဖစ္ေပမယ္႔ တစ္ေန႔ေတာ႔ ေနမေကာင္းလို႔ မလိုက္ႏိုင္တဲ႔ အဘြားႀကီးမပါပဲ ရင္းႏွီးစျပဳေနတဲ႔ အဲဒီသူငယ္နဲ႔ ေတာင္ေပၚကဂူေတြထဲ အလည္လိုက္သြားမိပါေရာ။ အပူရွိန္ျပင္းလြန္းလို႔ မူးရိပ္ရိပ္ျဖစ္လာလို႔ ဂူထဲမွာ မ်က္စိေတြ ျပာလာခိုက္မွာ ဘသားေခ်ာက အမုန္းဆြဲပလိုက္တာ ခမ်ာမွာ ေဆးရုံေရာက္သြားပါေလေရာ။ လူသိရွင္ၾကားနဲ႔ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္သြားတဲ႔အခါ တိုင္းသိျပည္သိ အဓိကရုဏ္းေတြပါ စလာပါေတာ႔တယ္။ အျဖဴေတြတစ္ႏိုင္ငံလုံး သိမ္းထားခ်ိန္မွာ ရာရာစစ အမည္းကမ်ား မတန္မရာဆိုၿပီး ေဒါသးပုန္ထလို႔ နွိမ္လိုက္ႏွိမ္လိုက္တာမ်ားေလ။ ၾကည့္တဲ႔သူေတာင္ မခံခ်င္ဘူး။ အဲဒီသူငယ္က မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကလည္း မၿပီးေသးတာလားမသိ။ တမိသားစုလုံး ဒုကၡေရာက္ကုန္ေတာ႔မွာမို႔ သူမဟုတ္ေတာ႔သလို ရွိခိုးဦးတင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးေလ။ သူမွ ဟုတ္ရဲ႔လား။ လူတူတာမ်ားလား။ တို႔လူမ်ဳိးေတြက အေမႊးတထူထူ သူလိုလို ကိုယ္လိုလို ခပ္ဆင္ဆင္ေတြ မဟုတ္ဘူးလားတဲ႔။ တရားရုံးေရာက္ေတာ႔ အမည္းေရွ႔ေနေတြက အဲဒီသံသယကို အတင္းနင္းၿပီး ေသခ်ာလို႔လားဆိုတာကိုခ်ည့္ပဲ ဟိုလိုလွည့္ေမးလိုက္ ဒီလိုလွည့္ေမးလိုက္ ေမးပါတယ္။ မူးေနတယ္ဆို။ ျပာေ၀ေနတယ္ဆို။ ဟုတ္ကဲ႔လား ကေလးမရယ္။ စိတ္ထင္လို႔ျဖစ္မွာပါ နဲ႔။ ဟိုကျဖင္႔ ေဆးရုံေတာင္ ေရာက္ရွာတယ္။ သူတို႔က တကယ္လား အိမ္မက္လား လုပ္ေကာင္းတုန္း။ စီရင္ခ်က္ခ်ခါနီးကေလးမွာ ဘိုမကေလးက ဂရုဏာသက္သြားလို႔လား အားနာသြားတာလားမသိ။ သိပ္ေတာ႔ မေသခ်ာပါဘူးေလ ဆိုလိုက္ေတာ႔ အမႈက ေဇာက္ထိုးဆင္းသြားပါေတာ႔တယ္။ ဒင္းတို႔ အျဖဴမေတြဟာ အိေျႏၵကို မရဘူး။ သူတို႔ဟာသူတို႔ မူလက်ီသြန္နီလာလုပ္ၿပီးေတာ႔ တို႔အမ်ုိးသားေတြကို မႈိခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး စြပ္စြဲတယ္။ အခုၾကည့္စမ္း ငါတို႔လူမ်ဳိး ပညာတတ္ကေလး သူေတာ္ေကာင္းကေလး။ ကံႀကီးေပလို႔ေပါ႔။ ႏို႔မို႔ သြားၿပီ သူ႔ဘ၀ ဆိုၿပီး တြန္းတင္လိုက္ၾကတာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ႏိုင္ငံေရးသူရဲေကာင္းႀကီး၊ အမ်ဳိးသားလူစြမ္းေကာင္းႀကီး ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ကေလးမေလးခမ်ာမေတာ႔ ဘိုေတြေလာကမွာ ငါတို႔အရွက္ခြဲတဲ႔ မိန္းမ၊ ဒီေလာက္ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး တြန္းလွဲရုံကေလး စီမံထားတာကို ေသတၱာေဖာက္တဲ႔ဟာမဆိုၿပီး ၀ိုင္းက်ဥ္ၾကလို႔ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေတာရြာတစ္ရြာက ေရကန္ကေလးနံေဘးမွာ အရုိးထုတ္သြားရတယ္။ ဘယ္သူမွ ေဆးေဖာ္ေက်ာဘက္လုပ္မယ္႔သူ မရွိဘူး။ တေန႔ေသာအခါမွာေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးသူရဲေကာင္းႀကီးမွာ အကုသိုလ္တေစၦေျခာက္ရွာတယ္။ အမွန္တရားဆိုတာကို ဘယ္သူသိသိ မသိသိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ သိထားၿပီးသား။ သူလြန္က်ဴးတဲ႔ ပစ္မႈ၊ သူလိမ္ညာလိုက္တဲ႔ အကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ဟိုခမ်ာဘယ္ေလာက္ ဘ၀ပ်က္သြားရသလဲဆိုတာလည္း သူ႔မ်က္စိေရွ႔တင္ေလ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လိုက္သြားၿပီး ေတာင္းပန္ရတယ္။ ဒီအခါမွာ အသက္အရြယ္ ေတာ္ေတာ္ရေနၿပီျဖစ္တဲ႔ အဲဒီအမ်ုိးသမီးက ရန္လည္းမေတြ႔ဘူး။ စိတ္လည္းမဆိုးဘူး။ ေအးေအးသက္သာပဲ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ရဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘ၀ပ်က္သြားတာက သူမဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ သူက သူ႔ဘ၀အစစ္အမွန္အတိုင္းပဲ ရွိေနပါတယ္တဲ႔။ လိမ္ညာလိုက္ရတဲ႔သူမ်ာသာ တကယ္အစစ္အမွန္မဟုတ္တဲ႔ ဘ၀တုႀကီးနဲ႔ တစ္သက္လုံးဆက္ေနသြားရတာပါတဲ႔။ ၾကည့္ထားမိတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီမို႔ လုံးေစ႔ပတ္ေစ႔ေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။ ရင္ထဲကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကေလးထိသြားတဲ႔ ကားတစ္ကားပါ။
           ေလာကႀကီးဟာ မာယာေတြက အမ်ားသားပါေလ။ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ေတြ႔လို႔လည္း ယုံရတာမဟုတ္၊ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားလို႔လည္း စိတ္ခ်ရတာမဟုတ္လို႔ မွန္တယ္ မမွန္တယ္ဆိုတာ ပါးစပ္ကေျပာေနတဲ႔ လက္က လုပ္ျပေနတဲ႔အတိုင္း ယူဆလို႔ ရတာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူမ်ားကို လိမ္ညာလွည့္ျဖားၿပီး ဟန္ေဆာင္ထားတဲ႔သူဟာ မဖုံးႏိုင္လို႔ ကုန္းကုန္းႀကီး ျဖစ္တဲ႔အခါ ေပၚခ်င္ေပၚ၊ မေပၚလည္းပဲ သူတစ္သက္လုံး ဘ၀အတုႀကီးနဲ႔ ဟန္လုပ္ေနရေတာ႔မွာေပါ႔။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္သာ အသိဆုံးမဟုတ္လား။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္မသိရင္ေရာ ဘာျဖစ္မလဲ။ အဲဒါ ေမာဟလို႔ေခၚတယ္ေလ။ ဘာကိုမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အမုိက္တိုက္ႀကီး ဖုံးသလိုပဲတဲ႔။ သံသရာမွာ လမ္းေပ်ာက္ၿပီး မ်က္ကန္းခရီးသည္ျဖစ္ရတာ အဲဒိေမာဟေၾကာင္႔ေပါ႔ကြယ္။ ေလာဘဆိုတာက ျမင္လြယ္တယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာေရာ ေဘးလူကေရာသိႏိုင္တယ္။ ေဒါသလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ေမာဟကေတာ႔ ပညာမ်က္စိနဲ႔မွ ျမင္ႏိုင္သတဲ႔။ အဲဒါ ဘုရားေဟာေတြေလ။ အုန္းကၽြန္းတစ္လုံးမွ မပါဘူး။ ငါေတာ႔ ေဟာရင္းေဟာရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နီးလာၿပီ။ ဘုရား ဘုရား။ မဟနႀကီးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ေၾကာက္စရာ။ ေၾသာ္ … သူမ်ားေတြ ေျပာေနၾကသေလာက္ေတာ႔ ဆိုးမယ္မထင္ပါဘူးေနာ႔။
ကဲ .. လာၿပီဗ်ာ။ တရားသိမ္းၾကရေအာင္ လိုက္ဆိုလိုက္စမ္းပ..။ (မီးျခစ္ကေလးေတြ ထြန္းၿပီး ယိမ္းၾကမယ္ဗ်ဳိ႔… )
“ဟန္ေဆာင္ၾကင္နာမႈမ်ားအလယ္ ေပ်ာ္ရႊင္မိုက္မဲ အိမ္မက္ေနဆဲ….”
ကို စိုးမင္းSoe Min (facebook)ထံမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

Posted in: ေဆာင္းပါး