ပုဂံေရာက္ရင္ စြယ္ေတာ္ေလးဆူ ေန႔ခ်င္းၿပီး မြန္းမတိမ္းခင္
စုံေအာင္ဖူးမယ္ဆိုတာက သမီးစိတ္ကူးပါ။ သူ႔ကို အဲသလိုဖူးရင္
ဆုေတာင္းျပည့္တယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာထားပုံရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔
မနက္မထႏိုင္တတ္တာမို႔ တကယ္သြားခ်င္မွ သြားျဖစ္မွာပါေလလို႔ ထင္ထားတာ။
သူ႔ၾကည့္ရတာ တကယ္ဖူးခ်င္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အိပ္မႈန္စုန္မႊားေတာင္ မျဖစ္ပဲ
တပ္ဦးကခ်ီေလရဲ႕။ ေရႊစည္းခုံက ျပန္စ၊ တုရင္ေတာင္တက္၊ ေလာကနႏၵာျပန္ဖူး၊
ၿပီးမွ ဗူးဘုရားကေန အေနာက္ဘက္ကမ္းကူးၿပီး တန္႔ၾကည့္ေတာင္ကို ဆက္ပါတယ္။
ကိုယ္ေတာင္ ပုဂံကို အခါခါ ေရာက္ဖူးေသာ္ျငား အဲသလိုေတာ႔ မဖူးဖူးပါဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ ဒီခရီးကေတာ႔ ကိုယ္ကသူ႔ကို ဘုရားဖူးေခၚတာမဟုတ္ပဲ သူကကိုယ္႔ကို
ဘုရားဖူးပို႔ေပးသလို ျဖစ္တာေပါ႔။
သို႔ေသာ္လည္း ဒုကၡတစ္ခုက စြယ္ေတာ္ေစတီေတြ ေရာက္ေလတိုင္း ဘုရားမဖူးမီ ဘုရားဖူးၿပီး ေရအိမ္ေျပးေျပးေနရတယ္။ အရင္ေန႔က ျမန္မာဘူေဖးဆိုင္က မန္က်ည္းရြက္သုပ္ကေလးက အရမ္းစားလို႔ေကာင္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ပန္းကန္လုံးကုန္ေအာင္ စားပလိုက္တာကိုး။ ၀က္သားနီခ်က္ကေလးကလည္း ႏူးအိေနတာပဲ။ ညဘက္စားတဲ႔ဆိုင္က ျပည္ပလာတာ ပဲဟင္းရည္ကေလးကလည္း တစ္စက္မွ ခ်န္မထားႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းတာေလ။ အားလုံးေပါင္းေတာ႔ ပန္းေ၀သီေပါ႔ကြယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တန္ပါတယ္။ ပန္းေနလ်က္သားေတာင္ ထပ္စားခ်င္ေသးတာ။ သမီးကေတာ႔ ျမန္မာဆိုင္ေတြ ညစ္ပတ္တယ္။ ေနာက္မစားေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေလွ်ာတာခ်င္းအတူတူ ျမန္မာလိုစားၿပီး ေလွ်ာရတာက အ၀င္ေရာအထြက္ပါ ထိထိမိမိ မရွိေပဘူးလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာ လူနာႀကီးက ဆြမ္းေတာ္တင္ရင္ မသန္႔မရွင္းျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ သူမ်ားေတြလို ဆြမ္းပြဲေတြေတာ႔ လိုက္မတင္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။
မေရာက္ဖူးေသးလို႔ ထူးထူးျခားျခား ခံစားမိတာကေတာ႔ တုရင္ေတာင္ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ေတြရဲ႕ ေျမလတ္ေဒသ ေတာင္ေပၚရႈခင္းပါပဲ။ ျမကန္သာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတး အစခ်ီတဲ႔ ေရွးဦးျမန္မာကဗ်ာထဲမွာ ေရးထားခဲ႔တဲ႔ ျမကန္ဆိုတာ ဒီေနရာပါလားလို႔လည္း သိလိုက္ရတယ္။ ပုဂံၿမဳိ႔ႀကီးကိုလည္း ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းကေန အေ၀းၾကည့္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ `ေတာင္ယံျမင္႔ေမာင္း အေနာက္စူးစူး၊ တိမ္ညိဳေတြရယ္ ေရႊလိေမၼာ္ကို ဆြတ္ကာခူး.. တမာတန္းနဲ႔ ထေနာင္းပင္ပ်ဳိမွာ ခ်ဳိေတးသံသာ တကူကူး.. ၾကားရႏိုင္တယ္ခ်စ္ဦး..´ ဆိုတဲ႔ အညာပုဂံဘုရားဖူးထဲက ေနရာကိုလည္း ေရာက္ဖူးသြားပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ခံစားရသလိုမ်ဳိး ျမစ္အေနာက္ဘက္ကိုေရာက္မွ အညာဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျပန္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဖုန္တလုံးလုံး ကားလမ္းကေလးရယ္၊ အတင္းၿမဳိ႕ရုပ္ဆင္ထားတဲ႔ ရြာကေလးေတြရယ္။ လွ်ပ္စစ္မီး ရမရေတာ႔ မစပ္စုခဲ႔မိဘူး။ (ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ဒါမပါရင္ စကားမေျပာတတ္ရာက်ေတာ႔မယ္)။
စြယ္ေတာ္ေလးဆူ စုံေအာင္ဖူးၿပီး `ဘာဆုေတာင္းမလို႔ပါလိမ္႔´ လို႔ သမီးကို ေမးရင္း `အေဖကေတာ႔ သမီးေလး လိမၼာပါေစ ဆုေတာင္းတယ္´ လို႔ ခနဲ႔မိေတာ႔ ဘမ်ဳိးဘိုးတူ ဗီဇနဲ႔သမီးက `ေနာက္ဘ၀က်ရင္ ဒီလို အလုပ္မက္တဲ႔ အေဖမ်ဳိး မရေအာင္ ဆုေတာင္းတာေပါ႔´ လို႔ ေငါ႔ေတာ႔ေတာ႔ေလး ျပန္က်ီစယ္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲလိုဆုမေတာင္းျဖစ္ပါဘူး။ မိဘကို သိတတ္လိမၼာတာဟာ သူ႔စိတ္သေဘာဆႏၵကို ခ်ဳပ္တည္းခ်ဳိးႏွိမ္ထားရတာမ်ဳိးဆိုရင္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ေစာေစာတုန္းက ၀မ္းေလွ်ာသလို ကိုယ္စားခ်င္တာေလး စိတ္ရွိသေလာက္စားၿပီး ပန္းရေတာ႔ စိတ္အာသာမေျပပါလား။ သူကိုယ္တိုင္ အလုပ္လုပ္လာတဲ႔ တေန႔မွာေတာ႔ သူ႔အေဖ အလုပ္မက္ႀကီးဟာ အလုပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရေအာင္ ရွာခ်င္လို႔၊ ရာထူးႀကီးႀကီးနဲ႔ အခြင္႔အေရးေတြ လိုခ်င္လို႔၊ ဘာႀကီးညာႀကီး ဟိုဟာႀကီး ဒီဟာႀကီး ျဖစ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္မွန္း သေဘာေပါက္လာႏိုင္ပါ႔မလား။ (အႏူလက္နဲ႔ ေရႊခြက္ႏႈိက္ခ်င္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္ သိမွေပါ႔။ ဟုတ္ဘူးလား)
ေသခ်ာတာကေတာ႔ သားအမိ သားအဖ သုံးေယာက္စလုံး သုေမဓာရွင္ရေသ႔လို ဘုရားဆု၊ ပါရမီျဖည့္ဘက္ဆုေတြ မပန္ၾကပါဘူး။ ပ်ဴေစာထီး ရာဇ၀င္ေလး လွန္ရေအာင္ ငွက္ပစ္ေတာင္ ဆက္သြားၾကပါတယ္။ ဒါမွ ဗူးဘုရားရာဇ၀င္နဲ႔ ဆက္လို႔ရမွာေလ။ ကားဆရာႀကီးကေတာ႔ ပုပၸားေတာင္ကို ေန႔ခ်င္းသြားတက္လို႔ မီေသးတယ္ ဆိုေပမယ္႔ ပန္းသခင္ကလည္း တက္ႏိုင္မယ္မထင္။ သမီးကလည္း နာရီ၀က္ေလာက္တက္ရမယ္ဆိုေတာ႔ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ဘူး။ `အေဖငယ္ငယ္က အဖြားနဲ႔ ေရာက္ဖူးတုန္းကေတာ႔ ပန္းသည္မမေလးက ကုန္းပိုးေပးတယ္´ လို႔ ေျပာေတာ႔ `အဲဒါမ်ဳိးဆို တက္မယ္´ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ပုဂံဘူတာႀကီးျပၿပီး ကေလးဘ၀က ပထမဦးဆုံး ပုဂံဘုရားဖူးလာခဲ႔ပုံကို ေျပာျပျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ အမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းထိ ရထားစီးၿပီးလာၾကတာ။ ေက်ာင္းမေနရေသးတဲ႔အရြယ္။ ပုဂံငလ်င္ မလႈပ္ေသးတဲ႔ အခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ မျမင္ဖူးေသးတဲ႔ေခတ္ကေပါ႔။ ဘုရားႀကီးေတြက အကုန္ အေဟာင္းႀကီးမွ အေဟာင္းႀကီး၊ တခ်ဳိ႕ဆို ျခဳံေတြဖုံးလို႔ အုတ္ပုံႀကီးေတြ၊ အာနႏၵာဘုရားကုိ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ အပါယ္ရတနာကိုလည္း မွတ္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အပါယ္ရတနာဆိုတဲ႔ ရုပ္ရွင္ရွိလို႔။ စမ္းစမ္းေအး ကယ္ပါလုပ္တာ အရမ္းေကာင္းတာပဲဆိုၿပီး အဲဒီဘုရားမွာ ကယ္ပါေတြ လိုက္ရွာၾကည့္တာ။ အျပန္က်ေတာ႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘူတာမွာ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုးနဲ႔ ရထားေပၚလုတက္ရေတာ႔ အထုပ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ရထားေပၚပါသြားၿပီး အဘြားက က်န္ရစ္ခဲ႔ေရာ။ အိမ္လည္း မျပန္တတ္ဘူး။ ငါေတာ႔ ကယ္ပါျဖစ္ပါၿပီ ဆိုၿပီး တစ္လမ္းလုံးငိုေနတာ။ ရထားေပၚပါလာတဲ႔ သူေတြက မငိုပါနဲ႔။ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ႔။ သူတို႔ ေမြးစားမယ္ ဆိုၿပီး အေမသစ္အေဖသစ္ေတြ ရသြားတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ ပဲခူးဘူတာ၀င္ေတာ႔မွ အဖြားခမ်ာ `ဖိုးခ်ဳိေရ .. ဖိုးခ်ဳိေရ..´ ဆိုၿပီး ရထားအစအဆုံး ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လိုက္ေအာ္ရွာေနတာ အသံေတာင္ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ သူ႔ခမ်ာ တစ္ညလုံး ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူရွာမွာပဲ။ လုံခ်ည္ထဲေတာင္ ၀မ္းေတြထြက္က်သတဲ႔။ သနားလိုက္တာ။
ပ်ဴေစာထီးရာဇ၀င္ထဲက ငွက္ႀကီး၊ ၀က္ႀကီး၊ က်ားႀကီး၊ ရွဴးပ်ံႀကီးေတြက်ေတာ႔ ကာတြန္းငတက္ျပားစာအုပ္နဲ႔က်မွ ေသခ်ာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ ေဒၚၾကည္ေအာင္ သီခ်င္း နားေထာင္ဖူးတာ။ ငွက္ႀကီးကေတာ႔ ရွယ္ပဲ။ မင္းသမီးမွ စားသတဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အပ်ဳိစင္ေလးမွတဲ႔။ ေခ်းမ်ားရန္ေကာ။ မင္းသမီးပါဆိုမွေတာ႔ အားလုံး အပ်ဳိစင္ေလးေတြခ်ည့္ပဲ။ မယုံ အင္တာဗ်ဴးၾကည့္ပါလား။ အျပန္မွာ စိုးမင္းႀကီးအုတ္ေက်ာင္းဆိုတာကို သမီးၾကားဖူးတယ္ရွိေအာင္ လက္ညွဳိးညႊန္ျဖစ္တယ္။ သူ႔အေဖလွဴတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အေဖနံမည္ဟာ မာရဇၨတို၊႔ အနဂၢတို႔၊ အစၥဏီတို႔လို ပါဠိေတြ ဟိႏၷဴေတြ မပါေသာ္ျငား ဟိုးေရွးေရွး ပုဂံေခတ္ကတည္းက မွည့္တတ္တဲ႔ ျမန္မာနံမည္စစ္စစ္ဆိုတာ သိရတာေပါ႔။ ပ်ဴေစာထီးရာဇ၀င္ထဲမွာပါတဲ႔ ဗူးဘုရားကိုေတာ႔ ပုဂံငလ်င္တုန္းက ျမစ္ထဲကို တ၀က္ၿပိဳက်ေနတဲ႔ ဓါတ္ပုံ သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ပုဂံဘုရားေတြ ကုန္ပါၿပီဆို စိတ္မေကာင္းတာနဲ႔ ရံပုံေငြဂီတပေဒသာပြဲ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အန္တီခ်ဳိေ၀လြင္တို႔။ တကၠသိုလ္လဲ႔လဲ႔တို႔ ၿမဳိ႕မၾကည္ၾကည္ေအးတို႔ဆိုတာ စူပါစတားေတြ၊ လက္လက္လက္လက္ အေရာင္ထြက္တဲ႔ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ စင္ေပၚမွာတက္ဆိုရင္ နတ္သမီးေလးေတြလား ေအာင္႔ေမ႔ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ယူနက္စကိုကဆိုတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္ေတြ အဆက္မျပတ္ေရာက္လာၿပီး ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ နည္းပညာေတြ ပါလာတယ္။ ကို္ယ္႔ဆီက ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြလည္း အျပင္ေရာက္ကုန္တာေပါ႔။ အရင္တုန္းကေတာ႔ ေရႊေငြရတနာပါမွသာ ေရာင္းစားလို႔ ရတယ္ထင္ၾကတာ။ ေနာက္ေတာ႔ ဘုရားမဏိေတာ္အျပတ္ေတြ ေစ်းေကာင္းရလို႔ ထမင္းကို ငရဲနဲ႔လဲစားၾကပါေလေရာ။ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြက ဘုရားဆင္းတုေတြကို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ႀကိဳက္ၾကသလဲမသိပါဘူး။ ရွိခိုးတာလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔။ ျပင္သစ္မွာဆို ဗုဒၶဘား ဆိုၿပီး နိဗၺာန္ဆိုင္လိုလိုနဲ႔ အရက္ဆိုင္ ဖြင္႔ထားတယ္။ အလည္ေရာက္ဖူးတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားအိမ္မွာဆိုလည္း ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ပုံေတာ္ေတြဟာ ဘိနပ္ခၽြတ္ကေန ေလွကားဦးအထိ အစဥ္လိုက္ ၾကြလာၾကတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မမႏွဲကေလးဆို အိမ္သာကမုတ္ေပၚ စံေပ်ာ္ရရွာတာ။ ပုဂံမွာေတြ႔ရတဲ႔ အေဟာင္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ႔ ဘုရားဆင္းတုေရာင္းသူေတြဟာ ကုသိုလ္ရလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဂဏွာနဲ႔ဇာလီကို စူဇကာပုဏၰားလက္ထည့္လိုက္တာကမွ ေတာ္ဦးမယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ပုဂံကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ေရာက္ျဖစ္ျပန္တာပါပဲ။ ထူးျခားတာက တခါထက္တခါ ပိုပိုၿပီး သစ္သစ္လာတဲ႔ပုဂံဟာ အခုတစ္ေခါက္မွာေလာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ လုပ္ထားတာ မရွိဖူးသေလာက္ပဲ။ ၀မ္းနည္းရမွာလား ၀မ္းသာရမွာလား မိသိန္းၾကည္ရယ္ လို႔ေတာင္ ညည္းလိုက္ခ်င္တယ္။ ဟိုတယ္ေတြကလည္း ပိုခမ္းနားလာတယ္။ ျမန္မာဘူေဖး ထမင္းဆိုင္ေတြကလည္း မႈိလိုေပါက္လို႔။ အရင္ကဆို တိုးတိုး၀င္း တစ္ခုရယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြကေတာ႔ အုန္းအုန္းကိုထေနတာ။ ျမန္မာဘုရားဖူးေတြက သူတို႔ကိုယ္႔ကို တက္နင္းမသြားေအာင္ ေရွာင္ေရွာင္ေနရတယ္။ ပုဂံသားေတြမ်ား တစ္တန္းႏွစ္တန္းေလာက္ဆို အဂၤလိပ္လို ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေရာ။ သစ္စ္အစ္စ္ စတဲက်ဴးေအာ႔ဖ္ ဗူးဒ။ ဘစ္ဘိုင္ ကင္းက်န္စစ္သားက စလိုက္ရင္ ဘုရားတပတ္လုံး ေရပက္လို႔မ၀င္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ ၾကားကသာ ေဖာက္မေမးနဲ႔။ သူ႔ခမ်ာ အစက ျပန္ရြတ္ေနရမွာ။ ပုဂံယြန္းထည္ကေလးေတြကလည္း ဆယ္ေခါက္ေရာက္ ဆယ္ေခါက္လုံး မ၀ယ္ပဲ မေနႏိုင္ဘူး။ တခါထက္တခါ လက္ရာေလးေတြက အႏုစိတ္၊ အဆင္ကေလးေတြက ဆန္းလာတယ္။ ျပန္ေရာင္းဖို႔ေတာင္ မဟုတ္ပဲ၊ ေဒၚလာေထာင္နဲ႔ခ်ီ၀ယ္ သေဘၤာနဲ႔ သယ္သြားတဲ႔ ဘိုေတြအၿမဲေတြ႔ရတယ္။ ဂိုက္သူငယ္ခ်င္းေတြ အားႀကီးေပ်ာ္ၾကတာေပါ႔။
စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ပုဂံဟာ `မိသားတစ္စု ဘုရားဖူး၏။ သာဓုေခၚပါ။´ဆိုတာမ်ဳိးထက္ သူမ်ားႏိုင္ငံကလူေတြကို `ဟိုးေရွးေရွးက ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံငယ္ကေလးဆီ လည္လည္သြားရေအာင္ လိုက္မလား´ ဆိုတဲ႔ ေရႊေၾကးစည္ ခရီးသြားေနရာကေလးျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ အခုတည္းျဖစ္တဲ႔ ဟိုတယ္က ပုဂံၿမဳိသစ္မွာဆိုေပမယ္႔ ပတ္၀န္းက်င္ ကြင္းျပင္ပတ္လည္မွာ ဘုရားပုထိုးေလးေတြ မျပတ္ပါဘူး။ အဲဒီဘုရားႀကဳိ ဘုရားၾကားက ကၽြဲလူးအိုင္သာသာ ေရကူးကန္ကေလးမွာ ေနစာလႈံတဲ႔ ဘိုမႀကီးက ပလာစိန္လုပ္ၿပီး လမ္းသလားေနတာ ဆရာ၀န္ေတာင္ မ်က္ႏွာလႊဲယူရတယ္။ ငပလီ ေခ်ာင္းသာဆို ထားေတာ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘုရားဖူးလာတဲ႔ ရန္ကုန္သူကေလးကို သူမ်ားယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲျပားျခားနားတာသိေစေလာက္ၿပီး အဲဒီေန႔ညေနစာအတြက္ ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာရွိတဲ႔ စည္သူ ကို လာခဲ႔ၾကပါတယ္။ သမီးစိတ္ထဲမွာ သူ႔အေဖကို ေတာ္ေတာ္ျမစ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ထင္ေနမလားပဲ။ ျမစ္မၾကည့္ခ်င္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။ ေမွာင္လာတဲ႔အခါ ဆိုင္က ျမန္မာ႔ရိုးရာအဆိုအကမ်ားနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမလို႔တဲ႔။ ဆိုင္းနဲ႔၀ိုင္းနဲ႔ တီးလို႔မႈတ္လို႔ ကလို႔ခုန္လို႔ဆိုေပမယ္႔ ပတ္လုံးနဲ႔ေၾကးေနာင္ေတာင္ အသံကိုက္ေအာင္ မညွိပဲ စထားတဲ႔သီခ်င္း မဆုံးမခ်င္းတီးေပးမယ္ နားေထာင္ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ ဘယ္သူသိတာလိုက္လို႔လို႔ ထင္သလားမဆိုႏိုင္။ နစၥ၊ ဂီတ၊ ၀ါဒိတဆိုတဲ႔ ကိစၥဟာ ဘာသာစကားမလိုဘူးဆိုတာ ေမ႔ေနပုံရပါတယ္။ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈကို တိုင္းတပါးသားေရွ႔ ခ်ျပတဲ႔အခါ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္ရင္ ဟိုက `ဒါပဲလား´ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔သြားေတာ႔ မခက္ပါလား။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္း တီးတာခ်င္း အတူတူဆိုရင္ေတာင္ အရင္ေန႔က ေရႊစည္းခုံမွာ ဘယ္သူမွ နားမေထာင္တဲ႔ ဆိုင္းဆရာနဲ႔ လက္သံေတာ္ေတာ္ကြာမွန္းကို သိလိုက္ရေတာ႔ ဆရာ၀န္ပီပီ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔အပိုင္းကိုပဲ ေတြးၿပီး သင္ခန္းစာယူလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြအဖို႔မွာလည္း ဒီေရာဂါကို ဒီလိုမ်ဳိးပဲ ခြဲစိတ္ကုသေပးရတယ္ ဆိုေပမယ္႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလက္ရာ၊ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ၊ ေသေသသပ္သပ္၊ က်က်နန၊ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ စသည္ျဖင္႔ တန္းခ်င္း လက္ရည္ခ်င္း ကြာေပမေပါ႔။ ဒါမ်ဳိးက ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ ဟုတ္လွၿပီ မွတ္ၾကတာေလ။ မသိတဲ႔သူကိုလည္း ဟိတ္ေတြ ဟန္ေတြနဲ႔ ညာ၀ါးၿဖီးျဖန္းလို႔ရတယ္။ တကယ္တမ္း နားလည္တဲ႔သူနဲ႔ေတြ႔လို႔ ကိုယ္႔ဘက္က စံမမီရင္ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဒီလို အရည္အေသြးပိုင္းကိုေတာ႔ စံမီေအာင္ ေလ႔က်င္႔မထားပဲ `ဒီေရာဂါမ်ဳိး ရန္ကုန္မွာသြားခြဲရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္သလဲ သိရဲ႔လား´ လို႔ ေၾကးခ်င္းကိုပဲ ညွိခ်င္ၾကတာ ရွက္စရာႀကီးေနာ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ အတုခိုးမမွားၾကပါနဲ႔ကြယ္။ `အဲဒါေတြ ဘာမွမလိုပါဘူး။ ရိုက္တတ္ရင္ ပိုက္ဆံရတာေပါ႔။ မားကက္တင္းက အဓိက။´ ဆိုရင္လည္း ကဲရီးအြန္ဗ်ာ။ သားသား၀မ္းေလွ်ာတုန္းက `အာပါးပါး´ အထူးကုေဆးခန္းႀကီးက `အာယိုးယိုး´ စက္ကိရိယာႀကီးေတြနဲ႔ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး `ဟိုက္ရွားဘား´ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ကုသေပးခဲ႔တဲ႔အတြက္ အရမ္းအရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာျပည့္ေၾကာ္ျငာ ထည့္ေပးမယ္ေလ။ သူလည္းလူသိ ကိုယ္လည္းလူသိ။ မေကာင္းဘူးလား။ (မေနႏုိင္လို႔ပါ အခ်စ္ရဲ႕ ခနခန ေျပာမိတာ…)။
ဘာပဲေျပာေျပာ သမီးအဖို႔ ပုဂံဆိုတာကိုေတာ႔ ေရာက္ဖူးသြားၿပီ။ သူ႔အေဖေလ်ာက္ေျပာတဲ႔ ဗလြတ္ရႊတ္တေတြလည္း နားေထာင္ခဲ႔ၿပီ။ သူ႔ဘာသာ သိခ်င္ဆက္ဖတ္ဖို႔ စာအုပ္ကေလးေတြလည္း ၀ယ္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အရြယ္ကေလးေတြအတြက္ကေတာ႔ ကာတြန္းသည္သာ အထိေရာက္ဆုံး ပညာေပးျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဆရာႀကီး ဦးဘၾကည္၊ ဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္း၊ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္၊ ဦးေငြၾကည္တို႔အားလုံးကို အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ သူတို႔ေခတ္မွာ သူတို႔ တာ၀န္ေတြ ေက်ၾကပါေပတယ္။ ကေလးေတြရင္ထဲကို ျမန္မာမႈ ျမန္မာ႔ဓေလ႔ေတြ မ်ဳိးေစ႔ခ်ေပးခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီထက္ လူလားေျမာက္လာရင္ေတာ႔ ၀တၳဳေတြဘက္ကို လွည့္လာဦးမွာပါပဲ။ ကုန္လြန္သြားတဲ႔ ေခတ္တစ္ေခတ္က စာေရးဆရာ ဆရာမႀကီးမ်ားဟာ သူတို႔ေနာက္ကလိုက္လာမယ္႔ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာ အသိအလိမၼာေတြကို လက္ဆင္႔ကမ္းေပးခဲ႔ႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ပုဂံမွာ ဘုရားတည္ခဲ႔တဲ႔ ေရေျမ႔ရွင္ႀကီးေတြနဲ႔မျခား ကုသိုလ္ေတြရေပလိမ္႔မယ္ထင္ပါတယ္။ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေဒၚခင္ႏွင္းယုနဲ႔ အျပင္မွာေတြ႔ဖူးတဲ႔အခါ `အေမစုေရးတဲ႔ စာေတြဖတ္ရလို႔ လိမ္လိမ္မာမာ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာမို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္´ လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္တို႔ အေမႀကီးေဒၚအမာတို႔ကိုလည္း ေတြ႔ရရင္လည္း အဲသလိုပဲ ေျပာျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ကလူလတ္ပိုင္းကို လြန္လာၿပီျဖစ္တဲ႔အခါ ကိုယ္႔အထက္ကမ်ဳိးဆက္ရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္ေတြကို ေရေရရာရာ သေဘာေပါက္ ခံစားလာခဲ႔ရၿပီေပါ႔။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကိုယ္ကခ်န္ထားခဲ႔၊ ပ်ဳိးေထာင္ခဲ႔ရမယ္႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ မိဘမ်ားခ်န္ထားရစ္ခဲ႔လို႔ ကိုယ္စံစားရတဲ႔ အေျခအေနမ်ဳိးလား။ သားစာသမီးစာ ေနာင္လာေနာက္သား အတြက္မခ်န္ပဲ သူတို႔လက္ထက္မွ သီးလာပြင္႔လာမယ္႔ အညြန္႔အေညာက္ပါမက်န္ ႀကိဳပြဳိင္႔နဲ႔ေရာင္းၿပီး အိပ္ထဲထည့္သြားမလား ဆိုတာကိုေတာ႔ ဆိုခရိတၱိႀကီးစကားငွားသုံးရရင္ `ဘုရားရွင္တစ္ပါးတည္းသာ သိေတာ္မူေပလိမ္႔မည္´ ေပါ႔။ ကိုယ္ေသသြားခဲ႔ရင္ေကာ သမီးအတြက္ ဘာေတြ ခ်န္ထားခဲ႔ႏိုင္မလဲ။ နံမည္ နဲ႔ သိကၡာဆိုတာ ထိန္းသိမ္းရခက္သေလာက္ ေရာင္းစားရင္တစ္ျပားမွမရလို႔ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔မ်ား ထင္မလား။ အမွန္ေတာ႔ အဲဒီဟာေတြက ကိုယ္႔ဆီမွာ ရွိေနတုန္းသာ အဖိုးတန္တာ။ သူမ်ားကို ေရာင္းစားလိုက္ရင္ တစ္ခုခုနဲ႔လဲယူလိုက္ရင္ တန္ဖိုးမရွိေတာ႔ဘူးေလ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ ကိုယ္႔မိဘဘိုးဘြားရဲ႔ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာအရိပ္ကေတာ႔ ထုံကူးသလို သားသမီး ေျမးျမစ္အေပၚမွာလည္း ဆက္ကူးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဆက္လက္ဆက္ခံ ထိန္းသိမ္းထားသေရြ႕ေပါ႔။ ေရႊမျဖစ္ ေရမျဖစ္ ေလပဲပစ္တတ္တဲ႔ အေဖပါကြယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႕ ပထမဦးဆုံး အညာပုဂံဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွာ အဘြားကို မေမ႔သလိုမ်ဳိး၊ သမီးေလး ေနာင္တခ်ိန္ ပုဂံကိုေရာက္လို႔ သူ႔အေဖကို သတိရမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။
(ဤခရီးစဥ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တမဟုတ္ခ်ဥ္း အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ႔ေသာ `ကိႏၷရိီ ခရီးသြားလုပ္ငန္း´ မွ မစႏၵာျမင္႔အား လႈိက္လွဲစြာ ေက်းဖူးတင္ရွိပါသည္။)
ကို စိုးမင္းSoe Min (facebook)ထံမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဒုကၡတစ္ခုက စြယ္ေတာ္ေစတီေတြ ေရာက္ေလတိုင္း ဘုရားမဖူးမီ ဘုရားဖူးၿပီး ေရအိမ္ေျပးေျပးေနရတယ္။ အရင္ေန႔က ျမန္မာဘူေဖးဆိုင္က မန္က်ည္းရြက္သုပ္ကေလးက အရမ္းစားလို႔ေကာင္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ပန္းကန္လုံးကုန္ေအာင္ စားပလိုက္တာကိုး။ ၀က္သားနီခ်က္ကေလးကလည္း ႏူးအိေနတာပဲ။ ညဘက္စားတဲ႔ဆိုင္က ျပည္ပလာတာ ပဲဟင္းရည္ကေလးကလည္း တစ္စက္မွ ခ်န္မထားႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းတာေလ။ အားလုံးေပါင္းေတာ႔ ပန္းေ၀သီေပါ႔ကြယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တန္ပါတယ္။ ပန္းေနလ်က္သားေတာင္ ထပ္စားခ်င္ေသးတာ။ သမီးကေတာ႔ ျမန္မာဆိုင္ေတြ ညစ္ပတ္တယ္။ ေနာက္မစားေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေလွ်ာတာခ်င္းအတူတူ ျမန္မာလိုစားၿပီး ေလွ်ာရတာက အ၀င္ေရာအထြက္ပါ ထိထိမိမိ မရွိေပဘူးလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာ လူနာႀကီးက ဆြမ္းေတာ္တင္ရင္ မသန္႔မရွင္းျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ သူမ်ားေတြလို ဆြမ္းပြဲေတြေတာ႔ လိုက္မတင္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။
မေရာက္ဖူးေသးလို႔ ထူးထူးျခားျခား ခံစားမိတာကေတာ႔ တုရင္ေတာင္ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ေတြရဲ႕ ေျမလတ္ေဒသ ေတာင္ေပၚရႈခင္းပါပဲ။ ျမကန္သာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတး အစခ်ီတဲ႔ ေရွးဦးျမန္မာကဗ်ာထဲမွာ ေရးထားခဲ႔တဲ႔ ျမကန္ဆိုတာ ဒီေနရာပါလားလို႔လည္း သိလိုက္ရတယ္။ ပုဂံၿမဳိ႔ႀကီးကိုလည္း ျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းကေန အေ၀းၾကည့္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ `ေတာင္ယံျမင္႔ေမာင္း အေနာက္စူးစူး၊ တိမ္ညိဳေတြရယ္ ေရႊလိေမၼာ္ကို ဆြတ္ကာခူး.. တမာတန္းနဲ႔ ထေနာင္းပင္ပ်ဳိမွာ ခ်ဳိေတးသံသာ တကူကူး.. ၾကားရႏိုင္တယ္ခ်စ္ဦး..´ ဆိုတဲ႔ အညာပုဂံဘုရားဖူးထဲက ေနရာကိုလည္း ေရာက္ဖူးသြားပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ခံစားရသလိုမ်ဳိး ျမစ္အေနာက္ဘက္ကိုေရာက္မွ အညာဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျပန္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဖုန္တလုံးလုံး ကားလမ္းကေလးရယ္၊ အတင္းၿမဳိ႕ရုပ္ဆင္ထားတဲ႔ ရြာကေလးေတြရယ္။ လွ်ပ္စစ္မီး ရမရေတာ႔ မစပ္စုခဲ႔မိဘူး။ (ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ဒါမပါရင္ စကားမေျပာတတ္ရာက်ေတာ႔မယ္)။
စြယ္ေတာ္ေလးဆူ စုံေအာင္ဖူးၿပီး `ဘာဆုေတာင္းမလို႔ပါလိမ္႔´ လို႔ သမီးကို ေမးရင္း `အေဖကေတာ႔ သမီးေလး လိမၼာပါေစ ဆုေတာင္းတယ္´ လို႔ ခနဲ႔မိေတာ႔ ဘမ်ဳိးဘိုးတူ ဗီဇနဲ႔သမီးက `ေနာက္ဘ၀က်ရင္ ဒီလို အလုပ္မက္တဲ႔ အေဖမ်ဳိး မရေအာင္ ဆုေတာင္းတာေပါ႔´ လို႔ ေငါ႔ေတာ႔ေတာ႔ေလး ျပန္က်ီစယ္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲလိုဆုမေတာင္းျဖစ္ပါဘူး။ မိဘကို သိတတ္လိမၼာတာဟာ သူ႔စိတ္သေဘာဆႏၵကို ခ်ဳပ္တည္းခ်ဳိးႏွိမ္ထားရတာမ်ဳိးဆိုရင္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ေစာေစာတုန္းက ၀မ္းေလွ်ာသလို ကိုယ္စားခ်င္တာေလး စိတ္ရွိသေလာက္စားၿပီး ပန္းရေတာ႔ စိတ္အာသာမေျပပါလား။ သူကိုယ္တိုင္ အလုပ္လုပ္လာတဲ႔ တေန႔မွာေတာ႔ သူ႔အေဖ အလုပ္မက္ႀကီးဟာ အလုပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရေအာင္ ရွာခ်င္လို႔၊ ရာထူးႀကီးႀကီးနဲ႔ အခြင္႔အေရးေတြ လိုခ်င္လို႔၊ ဘာႀကီးညာႀကီး ဟိုဟာႀကီး ဒီဟာႀကီး ျဖစ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္မွန္း သေဘာေပါက္လာႏိုင္ပါ႔မလား။ (အႏူလက္နဲ႔ ေရႊခြက္ႏႈိက္ခ်င္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္ သိမွေပါ႔။ ဟုတ္ဘူးလား)
ေသခ်ာတာကေတာ႔ သားအမိ သားအဖ သုံးေယာက္စလုံး သုေမဓာရွင္ရေသ႔လို ဘုရားဆု၊ ပါရမီျဖည့္ဘက္ဆုေတြ မပန္ၾကပါဘူး။ ပ်ဴေစာထီး ရာဇ၀င္ေလး လွန္ရေအာင္ ငွက္ပစ္ေတာင္ ဆက္သြားၾကပါတယ္။ ဒါမွ ဗူးဘုရားရာဇ၀င္နဲ႔ ဆက္လို႔ရမွာေလ။ ကားဆရာႀကီးကေတာ႔ ပုပၸားေတာင္ကို ေန႔ခ်င္းသြားတက္လို႔ မီေသးတယ္ ဆိုေပမယ္႔ ပန္းသခင္ကလည္း တက္ႏိုင္မယ္မထင္။ သမီးကလည္း နာရီ၀က္ေလာက္တက္ရမယ္ဆိုေတာ႔ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ဘူး။ `အေဖငယ္ငယ္က အဖြားနဲ႔ ေရာက္ဖူးတုန္းကေတာ႔ ပန္းသည္မမေလးက ကုန္းပိုးေပးတယ္´ လို႔ ေျပာေတာ႔ `အဲဒါမ်ဳိးဆို တက္မယ္´ တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ပုဂံဘူတာႀကီးျပၿပီး ကေလးဘ၀က ပထမဦးဆုံး ပုဂံဘုရားဖူးလာခဲ႔ပုံကို ေျပာျပျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ အမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းထိ ရထားစီးၿပီးလာၾကတာ။ ေက်ာင္းမေနရေသးတဲ႔အရြယ္။ ပုဂံငလ်င္ မလႈပ္ေသးတဲ႔ အခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ မျမင္ဖူးေသးတဲ႔ေခတ္ကေပါ႔။ ဘုရားႀကီးေတြက အကုန္ အေဟာင္းႀကီးမွ အေဟာင္းႀကီး၊ တခ်ဳိ႕ဆို ျခဳံေတြဖုံးလို႔ အုတ္ပုံႀကီးေတြ၊ အာနႏၵာဘုရားကုိ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ အပါယ္ရတနာကိုလည္း မွတ္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက အပါယ္ရတနာဆိုတဲ႔ ရုပ္ရွင္ရွိလို႔။ စမ္းစမ္းေအး ကယ္ပါလုပ္တာ အရမ္းေကာင္းတာပဲဆိုၿပီး အဲဒီဘုရားမွာ ကယ္ပါေတြ လိုက္ရွာၾကည့္တာ။ အျပန္က်ေတာ႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘူတာမွာ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုးနဲ႔ ရထားေပၚလုတက္ရေတာ႔ အထုပ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ရထားေပၚပါသြားၿပီး အဘြားက က်န္ရစ္ခဲ႔ေရာ။ အိမ္လည္း မျပန္တတ္ဘူး။ ငါေတာ႔ ကယ္ပါျဖစ္ပါၿပီ ဆိုၿပီး တစ္လမ္းလုံးငိုေနတာ။ ရထားေပၚပါလာတဲ႔ သူေတြက မငိုပါနဲ႔။ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ႔။ သူတို႔ ေမြးစားမယ္ ဆိုၿပီး အေမသစ္အေဖသစ္ေတြ ရသြားတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ ပဲခူးဘူတာ၀င္ေတာ႔မွ အဖြားခမ်ာ `ဖိုးခ်ဳိေရ .. ဖိုးခ်ဳိေရ..´ ဆိုၿပီး ရထားအစအဆုံး ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လိုက္ေအာ္ရွာေနတာ အသံေတာင္ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ သူ႔ခမ်ာ တစ္ညလုံး ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူရွာမွာပဲ။ လုံခ်ည္ထဲေတာင္ ၀မ္းေတြထြက္က်သတဲ႔။ သနားလိုက္တာ။
ပ်ဴေစာထီးရာဇ၀င္ထဲက ငွက္ႀကီး၊ ၀က္ႀကီး၊ က်ားႀကီး၊ ရွဴးပ်ံႀကီးေတြက်ေတာ႔ ကာတြန္းငတက္ျပားစာအုပ္နဲ႔က်မွ ေသခ်ာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔မွ ေဒၚၾကည္ေအာင္ သီခ်င္း နားေထာင္ဖူးတာ။ ငွက္ႀကီးကေတာ႔ ရွယ္ပဲ။ မင္းသမီးမွ စားသတဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အပ်ဳိစင္ေလးမွတဲ႔။ ေခ်းမ်ားရန္ေကာ။ မင္းသမီးပါဆိုမွေတာ႔ အားလုံး အပ်ဳိစင္ေလးေတြခ်ည့္ပဲ။ မယုံ အင္တာဗ်ဴးၾကည့္ပါလား။ အျပန္မွာ စိုးမင္းႀကီးအုတ္ေက်ာင္းဆိုတာကို သမီးၾကားဖူးတယ္ရွိေအာင္ လက္ညွဳိးညႊန္ျဖစ္တယ္။ သူ႔အေဖလွဴတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အေဖနံမည္ဟာ မာရဇၨတို၊႔ အနဂၢတို႔၊ အစၥဏီတို႔လို ပါဠိေတြ ဟိႏၷဴေတြ မပါေသာ္ျငား ဟိုးေရွးေရွး ပုဂံေခတ္ကတည္းက မွည့္တတ္တဲ႔ ျမန္မာနံမည္စစ္စစ္ဆိုတာ သိရတာေပါ႔။ ပ်ဴေစာထီးရာဇ၀င္ထဲမွာပါတဲ႔ ဗူးဘုရားကိုေတာ႔ ပုဂံငလ်င္တုန္းက ျမစ္ထဲကို တ၀က္ၿပိဳက်ေနတဲ႔ ဓါတ္ပုံ သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ပုဂံဘုရားေတြ ကုန္ပါၿပီဆို စိတ္မေကာင္းတာနဲ႔ ရံပုံေငြဂီတပေဒသာပြဲ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အန္တီခ်ဳိေ၀လြင္တို႔။ တကၠသိုလ္လဲ႔လဲ႔တို႔ ၿမဳိ႕မၾကည္ၾကည္ေအးတို႔ဆိုတာ စူပါစတားေတြ၊ လက္လက္လက္လက္ အေရာင္ထြက္တဲ႔ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ စင္ေပၚမွာတက္ဆိုရင္ နတ္သမီးေလးေတြလား ေအာင္႔ေမ႔ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ယူနက္စကိုကဆိုတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္ေတြ အဆက္မျပတ္ေရာက္လာၿပီး ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ နည္းပညာေတြ ပါလာတယ္။ ကို္ယ္႔ဆီက ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြလည္း အျပင္ေရာက္ကုန္တာေပါ႔။ အရင္တုန္းကေတာ႔ ေရႊေငြရတနာပါမွသာ ေရာင္းစားလို႔ ရတယ္ထင္ၾကတာ။ ေနာက္ေတာ႔ ဘုရားမဏိေတာ္အျပတ္ေတြ ေစ်းေကာင္းရလို႔ ထမင္းကို ငရဲနဲ႔လဲစားၾကပါေလေရာ။ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြက ဘုရားဆင္းတုေတြကို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ႀကိဳက္ၾကသလဲမသိပါဘူး။ ရွိခိုးတာလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔။ ျပင္သစ္မွာဆို ဗုဒၶဘား ဆိုၿပီး နိဗၺာန္ဆိုင္လိုလိုနဲ႔ အရက္ဆိုင္ ဖြင္႔ထားတယ္။ အလည္ေရာက္ဖူးတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားအိမ္မွာဆိုလည္း ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ပုံေတာ္ေတြဟာ ဘိနပ္ခၽြတ္ကေန ေလွကားဦးအထိ အစဥ္လိုက္ ၾကြလာၾကတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မမႏွဲကေလးဆို အိမ္သာကမုတ္ေပၚ စံေပ်ာ္ရရွာတာ။ ပုဂံမွာေတြ႔ရတဲ႔ အေဟာင္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ႔ ဘုရားဆင္းတုေရာင္းသူေတြဟာ ကုသိုလ္ရလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဂဏွာနဲ႔ဇာလီကို စူဇကာပုဏၰားလက္ထည့္လိုက္တာကမွ ေတာ္ဦးမယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ပုဂံကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ေရာက္ျဖစ္ျပန္တာပါပဲ။ ထူးျခားတာက တခါထက္တခါ ပိုပိုၿပီး သစ္သစ္လာတဲ႔ပုဂံဟာ အခုတစ္ေခါက္မွာေလာက္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ လုပ္ထားတာ မရွိဖူးသေလာက္ပဲ။ ၀မ္းနည္းရမွာလား ၀မ္းသာရမွာလား မိသိန္းၾကည္ရယ္ လို႔ေတာင္ ညည္းလိုက္ခ်င္တယ္။ ဟိုတယ္ေတြကလည္း ပိုခမ္းနားလာတယ္။ ျမန္မာဘူေဖး ထမင္းဆိုင္ေတြကလည္း မႈိလိုေပါက္လို႔။ အရင္ကဆို တိုးတိုး၀င္း တစ္ခုရယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြကေတာ႔ အုန္းအုန္းကိုထေနတာ။ ျမန္မာဘုရားဖူးေတြက သူတို႔ကိုယ္႔ကို တက္နင္းမသြားေအာင္ ေရွာင္ေရွာင္ေနရတယ္။ ပုဂံသားေတြမ်ား တစ္တန္းႏွစ္တန္းေလာက္ဆို အဂၤလိပ္လို ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေရာ။ သစ္စ္အစ္စ္ စတဲက်ဴးေအာ႔ဖ္ ဗူးဒ။ ဘစ္ဘိုင္ ကင္းက်န္စစ္သားက စလိုက္ရင္ ဘုရားတပတ္လုံး ေရပက္လို႔မ၀င္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ ၾကားကသာ ေဖာက္မေမးနဲ႔။ သူ႔ခမ်ာ အစက ျပန္ရြတ္ေနရမွာ။ ပုဂံယြန္းထည္ကေလးေတြကလည္း ဆယ္ေခါက္ေရာက္ ဆယ္ေခါက္လုံး မ၀ယ္ပဲ မေနႏိုင္ဘူး။ တခါထက္တခါ လက္ရာေလးေတြက အႏုစိတ္၊ အဆင္ကေလးေတြက ဆန္းလာတယ္။ ျပန္ေရာင္းဖို႔ေတာင္ မဟုတ္ပဲ၊ ေဒၚလာေထာင္နဲ႔ခ်ီ၀ယ္ သေဘၤာနဲ႔ သယ္သြားတဲ႔ ဘိုေတြအၿမဲေတြ႔ရတယ္။ ဂိုက္သူငယ္ခ်င္းေတြ အားႀကီးေပ်ာ္ၾကတာေပါ႔။
စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ပုဂံဟာ `မိသားတစ္စု ဘုရားဖူး၏။ သာဓုေခၚပါ။´ဆိုတာမ်ဳိးထက္ သူမ်ားႏိုင္ငံကလူေတြကို `ဟိုးေရွးေရွးက ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံငယ္ကေလးဆီ လည္လည္သြားရေအာင္ လိုက္မလား´ ဆိုတဲ႔ ေရႊေၾကးစည္ ခရီးသြားေနရာကေလးျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ အခုတည္းျဖစ္တဲ႔ ဟိုတယ္က ပုဂံၿမဳိသစ္မွာဆိုေပမယ္႔ ပတ္၀န္းက်င္ ကြင္းျပင္ပတ္လည္မွာ ဘုရားပုထိုးေလးေတြ မျပတ္ပါဘူး။ အဲဒီဘုရားႀကဳိ ဘုရားၾကားက ကၽြဲလူးအိုင္သာသာ ေရကူးကန္ကေလးမွာ ေနစာလႈံတဲ႔ ဘိုမႀကီးက ပလာစိန္လုပ္ၿပီး လမ္းသလားေနတာ ဆရာ၀န္ေတာင္ မ်က္ႏွာလႊဲယူရတယ္။ ငပလီ ေခ်ာင္းသာဆို ထားေတာ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘုရားဖူးလာတဲ႔ ရန္ကုန္သူကေလးကို သူမ်ားယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈ ကြဲျပားျခားနားတာသိေစေလာက္ၿပီး အဲဒီေန႔ညေနစာအတြက္ ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာရွိတဲ႔ စည္သူ ကို လာခဲ႔ၾကပါတယ္။ သမီးစိတ္ထဲမွာ သူ႔အေဖကို ေတာ္ေတာ္ျမစ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ထင္ေနမလားပဲ။ ျမစ္မၾကည့္ခ်င္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။ ေမွာင္လာတဲ႔အခါ ဆိုင္က ျမန္မာ႔ရိုးရာအဆိုအကမ်ားနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမလို႔တဲ႔။ ဆိုင္းနဲ႔၀ိုင္းနဲ႔ တီးလို႔မႈတ္လို႔ ကလို႔ခုန္လို႔ဆိုေပမယ္႔ ပတ္လုံးနဲ႔ေၾကးေနာင္ေတာင္ အသံကိုက္ေအာင္ မညွိပဲ စထားတဲ႔သီခ်င္း မဆုံးမခ်င္းတီးေပးမယ္ နားေထာင္ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ ဘယ္သူသိတာလိုက္လို႔လို႔ ထင္သလားမဆိုႏိုင္။ နစၥ၊ ဂီတ၊ ၀ါဒိတဆိုတဲ႔ ကိစၥဟာ ဘာသာစကားမလိုဘူးဆိုတာ ေမ႔ေနပုံရပါတယ္။ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈကို တိုင္းတပါးသားေရွ႔ ခ်ျပတဲ႔အခါ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္ရင္ ဟိုက `ဒါပဲလား´ လို႔ ေအာင္႔ေမ႔သြားေတာ႔ မခက္ပါလား။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္း တီးတာခ်င္း အတူတူဆိုရင္ေတာင္ အရင္ေန႔က ေရႊစည္းခုံမွာ ဘယ္သူမွ နားမေထာင္တဲ႔ ဆိုင္းဆရာနဲ႔ လက္သံေတာ္ေတာ္ကြာမွန္းကို သိလိုက္ရေတာ႔ ဆရာ၀န္ပီပီ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ႔အပိုင္းကိုပဲ ေတြးၿပီး သင္ခန္းစာယူလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြအဖို႔မွာလည္း ဒီေရာဂါကို ဒီလိုမ်ဳိးပဲ ခြဲစိတ္ကုသေပးရတယ္ ဆိုေပမယ္႔ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလက္ရာ၊ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ၊ ေသေသသပ္သပ္၊ က်က်နန၊ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ စသည္ျဖင္႔ တန္းခ်င္း လက္ရည္ခ်င္း ကြာေပမေပါ႔။ ဒါမ်ဳိးက ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာ႔ ဟုတ္လွၿပီ မွတ္ၾကတာေလ။ မသိတဲ႔သူကိုလည္း ဟိတ္ေတြ ဟန္ေတြနဲ႔ ညာ၀ါးၿဖီးျဖန္းလို႔ရတယ္။ တကယ္တမ္း နားလည္တဲ႔သူနဲ႔ေတြ႔လို႔ ကိုယ္႔ဘက္က စံမမီရင္ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဒီလို အရည္အေသြးပိုင္းကိုေတာ႔ စံမီေအာင္ ေလ႔က်င္႔မထားပဲ `ဒီေရာဂါမ်ဳိး ရန္ကုန္မွာသြားခြဲရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္သလဲ သိရဲ႔လား´ လို႔ ေၾကးခ်င္းကိုပဲ ညွိခ်င္ၾကတာ ရွက္စရာႀကီးေနာ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ အတုခိုးမမွားၾကပါနဲ႔ကြယ္။ `အဲဒါေတြ ဘာမွမလိုပါဘူး။ ရိုက္တတ္ရင္ ပိုက္ဆံရတာေပါ႔။ မားကက္တင္းက အဓိက။´ ဆိုရင္လည္း ကဲရီးအြန္ဗ်ာ။ သားသား၀မ္းေလွ်ာတုန္းက `အာပါးပါး´ အထူးကုေဆးခန္းႀကီးက `အာယိုးယိုး´ စက္ကိရိယာႀကီးေတြနဲ႔ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး `ဟိုက္ရွားဘား´ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ကုသေပးခဲ႔တဲ႔အတြက္ အရမ္းအရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာျပည့္ေၾကာ္ျငာ ထည့္ေပးမယ္ေလ။ သူလည္းလူသိ ကိုယ္လည္းလူသိ။ မေကာင္းဘူးလား။ (မေနႏုိင္လို႔ပါ အခ်စ္ရဲ႕ ခနခန ေျပာမိတာ…)။
ဘာပဲေျပာေျပာ သမီးအဖို႔ ပုဂံဆိုတာကိုေတာ႔ ေရာက္ဖူးသြားၿပီ။ သူ႔အေဖေလ်ာက္ေျပာတဲ႔ ဗလြတ္ရႊတ္တေတြလည္း နားေထာင္ခဲ႔ၿပီ။ သူ႔ဘာသာ သိခ်င္ဆက္ဖတ္ဖို႔ စာအုပ္ကေလးေတြလည္း ၀ယ္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အရြယ္ကေလးေတြအတြက္ကေတာ႔ ကာတြန္းသည္သာ အထိေရာက္ဆုံး ပညာေပးျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဆရာႀကီး ဦးဘၾကည္၊ ဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္း၊ ကာတြန္းဦးေအာင္ရွိန္၊ ဦးေငြၾကည္တို႔အားလုံးကို အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ သူတို႔ေခတ္မွာ သူတို႔ တာ၀န္ေတြ ေက်ၾကပါေပတယ္။ ကေလးေတြရင္ထဲကို ျမန္မာမႈ ျမန္မာ႔ဓေလ႔ေတြ မ်ဳိးေစ႔ခ်ေပးခဲ႔ၾကတယ္။ အဲဒီထက္ လူလားေျမာက္လာရင္ေတာ႔ ၀တၳဳေတြဘက္ကို လွည့္လာဦးမွာပါပဲ။ ကုန္လြန္သြားတဲ႔ ေခတ္တစ္ေခတ္က စာေရးဆရာ ဆရာမႀကီးမ်ားဟာ သူတို႔ေနာက္ကလိုက္လာမယ္႔ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာ အသိအလိမၼာေတြကို လက္ဆင္႔ကမ္းေပးခဲ႔ႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ပုဂံမွာ ဘုရားတည္ခဲ႔တဲ႔ ေရေျမ႔ရွင္ႀကီးေတြနဲ႔မျခား ကုသိုလ္ေတြရေပလိမ္႔မယ္ထင္ပါတယ္။ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေဒၚခင္ႏွင္းယုနဲ႔ အျပင္မွာေတြ႔ဖူးတဲ႔အခါ `အေမစုေရးတဲ႔ စာေတြဖတ္ရလို႔ လိမ္လိမ္မာမာ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရတာမို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္´ လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္တို႔ အေမႀကီးေဒၚအမာတို႔ကိုလည္း ေတြ႔ရရင္လည္း အဲသလိုပဲ ေျပာျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ကလူလတ္ပိုင္းကို လြန္လာၿပီျဖစ္တဲ႔အခါ ကိုယ္႔အထက္ကမ်ဳိးဆက္ရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္ေတြကို ေရေရရာရာ သေဘာေပါက္ ခံစားလာခဲ႔ရၿပီေပါ႔။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကိုယ္ကခ်န္ထားခဲ႔၊ ပ်ဳိးေထာင္ခဲ႔ရမယ္႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ မိဘမ်ားခ်န္ထားရစ္ခဲ႔လို႔ ကိုယ္စံစားရတဲ႔ အေျခအေနမ်ဳိးလား။ သားစာသမီးစာ ေနာင္လာေနာက္သား အတြက္မခ်န္ပဲ သူတို႔လက္ထက္မွ သီးလာပြင္႔လာမယ္႔ အညြန္႔အေညာက္ပါမက်န္ ႀကိဳပြဳိင္႔နဲ႔ေရာင္းၿပီး အိပ္ထဲထည့္သြားမလား ဆိုတာကိုေတာ႔ ဆိုခရိတၱိႀကီးစကားငွားသုံးရရင္ `ဘုရားရွင္တစ္ပါးတည္းသာ သိေတာ္မူေပလိမ္႔မည္´ ေပါ႔။ ကိုယ္ေသသြားခဲ႔ရင္ေကာ သမီးအတြက္ ဘာေတြ ခ်န္ထားခဲ႔ႏိုင္မလဲ။ နံမည္ နဲ႔ သိကၡာဆိုတာ ထိန္းသိမ္းရခက္သေလာက္ ေရာင္းစားရင္တစ္ျပားမွမရလို႔ တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔မ်ား ထင္မလား။ အမွန္ေတာ႔ အဲဒီဟာေတြက ကိုယ္႔ဆီမွာ ရွိေနတုန္းသာ အဖိုးတန္တာ။ သူမ်ားကို ေရာင္းစားလိုက္ရင္ တစ္ခုခုနဲ႔လဲယူလိုက္ရင္ တန္ဖိုးမရွိေတာ႔ဘူးေလ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ ကိုယ္႔မိဘဘိုးဘြားရဲ႔ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာအရိပ္ကေတာ႔ ထုံကူးသလို သားသမီး ေျမးျမစ္အေပၚမွာလည္း ဆက္ကူးသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဆက္လက္ဆက္ခံ ထိန္းသိမ္းထားသေရြ႕ေပါ႔။ ေရႊမျဖစ္ ေရမျဖစ္ ေလပဲပစ္တတ္တဲ႔ အေဖပါကြယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႕ ပထမဦးဆုံး အညာပုဂံဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွာ အဘြားကို မေမ႔သလိုမ်ဳိး၊ သမီးေလး ေနာင္တခ်ိန္ ပုဂံကိုေရာက္လို႔ သူ႔အေဖကို သတိရမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။
(ဤခရီးစဥ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တမဟုတ္ခ်ဥ္း အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ႔ေသာ `ကိႏၷရိီ ခရီးသြားလုပ္ငန္း´ မွ မစႏၵာျမင္႔အား လႈိက္လွဲစြာ ေက်းဖူးတင္ရွိပါသည္။)
ကို စိုးမင္းSoe Min (facebook)ထံမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
0 comments:
Post a Comment