တိုင္းျပည္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး..နဲ႔ အနည္းဆံုး ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြဆံုးရံႈးရပါၿပီ။
စစ္သားကလည္း တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ခ်ိန္မွာ အသက္စြန္႔ၿပီး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရသလို... ဓာတ္တိုင္ေပၚက လွ်ပ္စစ္၀န္ထမ္းကလဲ အခ်ိန္မေရြး ဓာတ္လိုက္ေသဆံုးႏိုင္ပါတယ္။
မီးရထားေမာင္းသူ...ကားေမာင္းသူေတြလည္း အခ်ိန္မေရြး
ကားေမွာက္..ရထားေမွာက္ၿပီး အသက္ေဘးရွိသလို .. စာပို႔သမားေလး တစ္ေယာက္လည္း
စာေတြ လိုက္ပို႔ရင္း ကားတိုက္ရထားတိုက္ခံရႏိုင္တာပါပဲ..။ ေျပာခ်င္တာက
တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္သူတိုင္းဟာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ
ေပးဆပ္ရသူေတြခ်ည္းဆိုတာကိုပါ။
အဲဒီထဲကမွ တပ္မေတာ္သားဆိုတာကေတာ့ .. အမ်ားတကာထက္ပိုၿပီး
အသက္ေဘးနီးသူေတြေပါ့။ အခန္႔မသင့္လို႔ လက္ျပတ္ေျချပတ္နဲ႔ ဘ၀ကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ
ခရီးဆက္ရေနရတဲ့ တပ္မေတာ္သာပင္စင္စားေတြကိုၾကည့္ရင္လဲ ဒီအခ်က္က သိသာပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြမွာေလာက္ ဘယ္မွာမွ ေျချပတ္လက္ျပတ္မမ်ားပါဘူး။
တကယ္ကို ေၾကကြဲစရာ ေပးဆပ္မႈေတြပါ။
ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာနာမႈေတြဟာ သူတို႔ဆီကို တိုက္ရိုက္မွ ေရာက္ပါ့မလား။
တိုက္ရိုက္ေကာ ေရာက္ႏိုင္ပါရဲ႕လား။ သူတို႔ရဲ႕ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈႀကီးေတြဟာ
ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲကို ဘာလို႔ ျပန္႔ျပန္႔ႏွံ႔ႏွ႔ံနဲ႔
မေပ်ာ္၀င္ႏိုင္ခဲ့တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဆိုတာက
ေဘာလံုးပြဲမွာ ဒိုင္းဆုေလးတစ္ခု ယူေပးရံုနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းလွ်ံေအာင္
အားေပးႀကိဳဆိုတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြပါ။ ေဘာလံုးပြဲမွာ ဒဏ္ရာေလးတစ္ခ်က္ရတာနဲ႔
စုပ္တသပ္သပ္နဲ႔ ကိုယ့္ကစားသမားကို သနားၾကင္နာတတ္သူေတြပါ။
ဒါဆိုရင္ အခုလို တကယ့္ေပးဆပ္သူေတြ ႏွလံုးသားဟာ
အရွိကို အရွိအတိုင္း ျပည္သူ႔ ရင္ဘတ္ထဲ ဘာလို႔မ်ား ေရာက္မလာႏိုင္တာပါလဲ။
ဘာေတြက ျပည္သူနဲ႔ တပ္မေတာ္ကို ပိုင္းျခားထားတာလဲ။
ဘယ္သူေတြက ျပည္သူနဲ႔ တပ္မေတာ္ကို ပိုင္းျခားထားတာလဲ။
ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ။
တကယ္ေတာ့ ေမးခြန္းေတြ မ်ားသလို အေျဖေတြလည္း အမ်ားသား မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသူေတြအတြက္ေတာ့ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ဂုဏ္ယူလိုက္ပါရဲ႕။
တစ္ခုေတာ့
ရွိပါတယ္။
ကိုယ့္ျမန္မာျပည္သားအခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ..
တိုင္းတစ္ပါးသားနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တာဆိုရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး ဂုဏ္ယူမိမွာပါ။
(ဓာတ္ပံုမ်ားကို Luan Ya Naung ၏ Facebook စာမ်က္ႏွာမွ ယူပါသည္)
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.327541157270089.82719.100000426236687&type=3
0 comments:
Post a Comment