| Written by ေမာင္တင္ဦး(ေျမာင္းျမ) | |
| Sunday, 27 December 2011 | |
  က်င့္၀တ္က်င့္ၾကံရမယ့္၀တၲရားလို့ဆိုရင္ မႇားမယ္မထင္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမႇေတာ့ လူ့က်င့္၀တ္နဲ့အညီ ေနထိုင္က်င့္ၾကံရတာဟာသဘာ၀ပါ။႐ိုး႐ိုးေလးတင္ျပပါရေစ။ မနက္အိပ္ရာမႇထထခ်င္း လူတိုင္းလိုလိုဟာ မ်က္ႏႇာသစ္ၾက၊ သြားတိုက္ၾကပါတယ္၊ ဘယ္ဥပေဒကမႇ အိပ္ရာမႇထထခ်င္း သြားမတိုက္လွ်င္ မ်က္ႏႇာမသစ္လွ်င္ ေထာင္ဒဏ္၊ ဘယ္ႏႇႏႇစ္၊ ဒဏ္ေငြဘယ္ေလာက္ ႐ိုက္မယ္လို႔ အေရးယူမယ္လို႔ ျပ႒ာန္းမထားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းလိုက္နာၾကပါ တယ္။ အဲဒီလို ဥပေဒမထုတ္ျပန္ဘဲ အသိတရားအရ လိုက္နာက်င့္ၾကံမႈေတြဟာ ေရရႇည္တည္တ့ံပါတယ္။ လိုက္လုပ္ဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ၾကပါဘူး။ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးလို႔ မျမင္ၾကပါဘူး။ မခံစားၾကပါဘူး။ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံမႇာ စည္းကမ္းသတ္မႇတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကားေပၚမႇာ၊ လမ္းေဘး ေျမစိုက္ပိုစတာေတြမႇာ၊ အေဆာက္အဦးေတြမႇာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ကားေပၚမႇ အမႈိက္မပစ္ရ။ ကားေပၚမႇ ကြမ္းတံေထြး မေထြးရ။ ဤေနရာတြင္ အေပါ့အေလး မစြန္႔ရ။ ထိုင္ခံုအျပည့္သာ လူတင္ပါသည္။ စသည္ စသည္ ေတြ႔ဖူးၾကမႇာပါ။ အဲဒီေဖာ္ျပခ်က္ေတြကို ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ လိုက္နာၾကပါသလဲ။ ကားေပၚမႇာ အိမ္ကဲ့သို႔လုိက္ပါေနထိုင္ေနရတဲ့ ကားေမာင္းသူ (ဒ႐ိုင္ဘာ)၊ ကားေနာက္လိုက္ (စပယ္ယာ)ေတြက အဲဒီစာရြက္ေတြကို ကားရဲ႕လူျမင္ကြင္းမႇာ အေသအခ်ာ ကပ္ပါတယ္။ ကပ္ေနရင္းပါးစပ္ထဲက ကြမ္းတံေထြးကို ကားျပတင္းေပါက္မႇ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ တဗ်စ္ဗ်စ္ ေထြးခ်ေနပါတယ္။ ကားမီးပြိဳင့္၊ ကားမႇတ္တိုင္တစ္၀ိုက္မႇာ မည္းနက္ေနတဲ့ ကတၲရာေရာင္က ကြမ္းတံေထြးေတြေၾကာင့္ အနီေရာင္ေျပာင္းေနပါတယ္။ ဒါဘာကိုျပေနသလဲ။ လိုက္နာသင့္တဲ့ကိစၥသည္ပင္လွ်င္ အမိန္႔လို ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္လာရင္ လူေတြရဲ႕အတြင္းစိတ္က ဆန္႔က်င္ဘက္တုံ႔ျပန္လာတတ္တာကို ျပေနတာပါပဲ။ တစ္ခါက ဧရာ၀တီျမစ္ ေရႀကီးလာတာကို ဘိုးေတာ္မင္းတရားက ေရကိုတားဖို႔ ႀကိမ္စၾကာနဲ႔ ႐ိုက္လာတာ ေရကက်မသြားဘဲ ပိုႀကီးလာပါတယ္။ ဒါကို ဦးေပၚဦးက ဘိုးေတာ္ေရႊႀကိမ္လံုးနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္လို႔ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ေရေရာင္(ေရႀကီး)လာတာပါဘုရား လို႔ ေလ်ာက္ခဲ့တာကို ဖတ္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ခုလည္း ထိုအလားတူျဖစ္ရပ္မ်ဳိးပါပဲ။ ၿမိဳ႕တြင္းကို လာမယ့္သူေတြက ကြမ္းယာကို ပလတ္စတစ္အိတ္ ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ထုပ္ၿပီးယူလာၾကပါတယ္။ ေရာင္းသူေတြကလည္း ပလတ္စတစ္အိတ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ အသင့္စားႏုိင္ေအာင္ ထုပ္ပိုးေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြမ္းယာကို တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ ပိုလို႔တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ စားသံုးလာၾကပါတယ္။ ကြမ္းႀကိဳက္တတ္တဲ့သူရဲ႕ ခါးပိုက္ထဲမႇာ အိတ္ကပ္ထဲမႇာ ကြမ္းယာကို ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားၾကပါတယ္။
ေပါ့ေစလိုလို႔ေၾကာင္႐ုပ္ထိုး ေဆးေၾကာင့္ေလးသြားရပါၿပီ။ ဥပေဒေတြထုတ္ျပန္ၿပီး လိုက္နာေစတာထက္ လူထုပါ၀င္မႈလူထုအသြင္ လူက်င့္၀တ္အသြင္အျဖစ္ ျပဳျပင္ေဆာင္ရြက္တာက ေရရႇည္တည္တံ့ အက်ဳိးရႇိႏုိင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕ အရက္ဆုိင္ေတြထဲမႇာ လူငယ္ေတြကို လံုး၀မေတြ႔ရပါဘူး။ လမ္းေပၚမႇာေနရာတိုင္းမႇာ လူငယ္ေတြ စီးကရက္ေသာက္တာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို စာေရးသူ စပ္စုလိုက္ပါတယ္။ ''ခင္ဗ်ားတို႔ဆိုင္ကို ကေလးေတြ ေဆးလိပ္လာမ၀ယ္ဘူးလား'' ''မ၀ယ္ပါဘူး'' ''၀ယ္ရင္ေရာ ေရာင္းမႇာလား'' ''မေရာင္းပါဘူး'' အဲဒီမႇာက်င့္၀တ္ဆိုတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံမႇာ ၁၈ ႏႇစ္ေအာက္လူငယ္ေတြကို ကေလးလို႔ သတ္မႇတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို အရက္၊ ေဆးလိပ္ လံုး၀မေရာင္းပါဘူး။ ပိုက္ဆံရၿပီးေရာ။ ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးသူတို႔ မက်င့္သံုးၾကပါဘူး။ အဲဒီအရြယ္လူငယ္ေတြကလည္း အရက္ဆုိင္၊ ေဆးလိပ္ဆိုင္ေယာင္လို႔ေတာင္ မသြားၾကပါဘူး။ ဒီလို အျပန္အလႇန္ ထိန္းေက်ာင္းေပးျခင္းျဖင့္ ဥပေဒကို အလုိလို လိုက္နာၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ဥပေဒတစ္ရပ္ဟာ က်င့္၀တ္တစ္ခုအသြင္ေဆာင္ေနရင္ ေရရႇည္တည္တံ့ႏုိင္ပါတယ္။ သိကၡာႏႇင့္ တန္ဖိုး အဲဒီမႇာ က်င့္၀တ္ကိုမေဖာက္ဖ်က္ရဲဖို႔က သူ႔ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာအေပၚ မူတည္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို ကိုယ္တန္ဖိုးထားရင္ ကိုယ့္က်င့္၀တ္တစ္ခုကို ေဖာက္ဖ်က္ဖို႔ မလြယ္ကူေတာ့ပါဘူး။ သိကၡာရႇိတဲ့လူက သူ႔ကိုယ္သူ တန္ဖိုးထားတဲ့လူပါ။ ဒ႐ိုင္ဘာက ဒ႐ိုင္ဘာတန္ဖုိး ထားရပါမယ္။ ေစ်းသည္က ေစ်းသည္တန္ဖိုးထားရပါမယ္။ ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းဆရာ တန္ဖိုးထားရပါမယ္။ ၀န္ထမ္းက ၀န္ထမ္းတန္ဖိုးထားရပါမယ္။ ေက်ာင္းဆရာမႇာမႇ တန္ဖိုးရႇိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစ်းသည္မႇာလည္း တန္ရာတန္ေၾကး တန္ဖိုးရႇိပါတယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာမႇာလည္း တန္ဖုိးရႇိပါတယ္။ တံငါသည္မႇာလည္း တန္ဖိုးရႇိပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမႇာလည္း တန္ဖိုးရႇိပါတယ္။ လူတိုင္းမႇာ တန္ဖိုးရႇိပါတယ္။ ဖိုးလမင္းလည္း သူ႔အဆင္းႏႇင့္ အလင္းႏႇင့္ပါ။ တကယ္ေတာ့ လူသာမက သတၱ၀ါေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ ေရ၊ ေလ၊ ေျမ၊ ေန၊ ကမၻာစသည့္ သက္ရႇိ သက္မဲ့ အလံုးစံုဟာ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔သူ ရႇိေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ တန္ဖိုးမထားဘဲ မေလးစားခဲ့လို႔ ခုဆိုသဘာ၀ႀကီးက သူ႔ကိုတန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ ပညာေပးေနပါၿပီ။ သူ႔ရဲ႕တန္ဖိုးကိုထိပါး၊ သူ႔သိကၡာကိုေစာ္ကားလို႔ သူ႔က်င့္၀တ္ေတြလည္း ေဖာက္ျပန္ကုန္ပါၿပီ။ မုိးကိုရြာသင့္တာထက္ ပိုရြာတယ္။ ေလကိုတိုက္သင့္တာထက္ ပိုတုိက္တယ္။ သည္လိုနဲ႔ မိုးေလ၀သေတြလည္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ေခ်ာင္းေတြေရလ်ံ ကန္ေတြေရ တိုးစည္း႐ိုးေတြက်ဳိးေပါက္ သဘာ၀ႀကီးေဖာက္ျပန္လို႔ လူေတြဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကပါၿပီ။ သည္လိုပါပဲ။ ဒ႐ိုင္ဘာတစ္ေယာက္မႇာ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔သူ ရႇိေနပါတယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္တန္ဖိုးထက္ ပိုတန္ဖိုးရႇိေနပါတယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာဆိုတာနိမ့္က်တဲ့ တန္ဖိုးမဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး။ အတတ္ပညာတစ္ခု တတ္ေျမာက္ ထားရပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြသြားလိုရာကို သူ႔ရဲ႕ကြၽမ္း က်င္မႈနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေနပါတယ္။ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕အသက္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ေပးေနရပါတယ္။ အလြန္အဖိုးတန္တဲ့လူအျဖစ္ အသိအမႇတ္ျပဳ ရပါမယ္။ သူ႔ကိုလည္း လူေတြက အထင္ေသးသလို အဖက္မတန္သလို ဆက္ဆံၾကည့္ပါလား။ သူ႔လက္ထဲက စတီယာရင္(လက္ကိုင္ေဂြ)နဲ႔ ေခ်ာက္ထဲဆြဲခ်ၿပီး လူေတြရဲ႕အသက္ကို အႏၲရာယ္ျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္း၊ အရာရာတုိင္းကို တန္ဖုိးထား အသိအမႇတ္ျပဳေပးရပါမယ္။ အသိအမႇတ္ျပဳပါ အသိအမႇတ္ျပဳပံုျပဳနည္း သံုးမ်ဳိး ရႇိေနျပန္ပါတယ္။ တစ္နည္းက ပတ္၀န္းက်င္က ၀ိုင္း၀န္းအသိအမႇတ္ျပဳ တန္ဖိုးထားေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို မႏႇိမ့္ခ်ဖို႔၊ ၀ိုင္းမပယ္ဖို႔၊ အထင္ေသးသလိုမျပဳမူဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူအခ်ဳိ႕က ဒ႐ိုင္ဘာဆိုရင္ မတူသလို၊ မတန္သလိုဟန္အမူ အရာအရျဖစ္ေစ၊ ေလသံဟန္ပန္နဲ႔ျဖစ္ေစ ဆက္ဆံတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါရဲ႕အက်ဳိးဆက္က ဒ႐ိုင္ဘာကို တန္ဖိုးမထားသလိုျဖစ္သြားၿပီး လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ၀န္းက်င္ထဲက ဖယ္ထုတ္လုိက္သလို ျဖစ္သြားမႇာပါ။ အဲဒီလိုျပဳမူ လိုက္သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္းပဲ တန္ ဖိုး မသိတတ္သူ၊ တန္ဖုိးမရႇိသလို ျဖစ္သြားမႇာပါ။ ေနာက္တစ္နည္းက ကာယကံ ရႇင္ကိုယ္တိုင္ မိမိတန္ဖိုးကိုသိျမင္ဖို႔ တန္ဖိုးထားဖို႔၊ မိမိတန္ဖိုးအမႇန္ကို လူေတြသိျမင္လက္ခံလာေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံတတ္ဖို႔ လိုအပ္ျပန္ပါတယ္။ မိမိတန္ဖိုးအမႇန္ကို သိဖို႔ဆိုတာ သိပ္လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးတစ္နည္းက အျပန္အလႇန္ တန္ဖိုးထားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သူ႔ကို တန္ဖိုးထားမယ္။ကာယကံရႇင္ကလည္း သူ႔ကိုသူ တန္ဖိုးထားတတ္မယ္ဆိုရင္ ရႇိေနတဲ့ 'အမႇန္တန္ဖိုး'ဟာ ေပၚထြန္းလာမႇာပါ။ အဲဒီလိုမ်ဳိးတန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္လာမႇ သိကၡာရႇိတဲ့လူေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္လာမႇာပါ။ အဲဒီလိုမ်ဳိး လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ေပၚထြန္းလာတာနဲ႔အမွ် ဥပေဒကိုက်င့္၀တ္လိုက္နာတတ္တဲ့ တရားဥပေဒစိုးမိုးတဲ့ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္နဲ႔လိုက္ေလ်ာတဲ့ အဆင့္ျမင့္လူ႔ေဘာင္ႀကီး ေပၚေပါက္လာမႇာ မလြဲ ဧကန္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ from elevenmedia |
0 comments:
Post a Comment