ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲက စာမဖတ္တဲ႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ

"စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ" ဆိုေသာ စကားသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ဆိုရိုးစကား တခုျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ စာေပယဥ္ေက်းမႈကို အဘယ္မွ်ထိ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးတာကို ထင္ဟတ္ေနတဲ႔ ဆိုရုိး စကားပုံတခု ျဖစ္ေပတယ္။
ေရွးေဟာင္း စာၾကည့္တိုက္
ကမၻာ့ပထမဦးဆုံးႏွင့္ အႀကီးဆုံးစာၾကည့္တိုက္က အီဂ်စ္ႏိုင္ငံမွာ တည္ရွိတဲ႔ အလက္ဇႏၵီးရီးယား စာၾကည့္တိုက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းအေထာက္အထားေတြအရဆိုရင္ ကမၻာတ၀ွမ္းက ပညာရွင္ေတြ လာေရာက္ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ရတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ တခုပါ။ အလက္ဇႏၵီးရီးယား စာၾကည့္တိုက္က ဘီစီ ၂၈၃ ကေန အီဂ်စ္ႏိုင္ငံကို ေရာမေတြ သိမ္းပိုက္တဲ့ ဘီစီ ၃၀ အထိ တည္တံ့ခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီနာမည္ေက်ာ္ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးရဲ့ စာၾကည့္တိုက္မႈး၊ စာၾကည့္တိုက္ရဲ့ အယ္ဒီတာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူေတြကလည္း ကမၻာတ၀ွမ္းက အေက်ာ္အေမာ္ ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီစာၾကည့္တိုက္မႈးေတြဟာ ကမၻာေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဟိုးမားရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို တည္းျဖတ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း သမိုင္းအရ သိရပါတယ္။
အဲဒီစာၾကည့္တိုက္မႈးေတြထဲက ကာလီမာရႈ ( Callimachus) ဆိုတဲ့ သူကေတာ့ သုေတသန စာေပေရးတဲ့ အခါ ရည္ညြန္း၊ ကိုးကားတဲ့ စာစုစာရင္း( Bibliography) ကို ပထမဆုံး သုံးခဲ့တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
စာအုပ္စာေပဆိုတာ အသိဥာဏ္ၾကြယ္၀ျခင္းရဲ့ အမွတ္သေကၤတ
ပညာရွင္ေတြ အျပင္စာအုပ္စာေပကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ စာအုပ္ေတြကို အျမတ္တႏိုး စုေဆာင္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံျပဳသုခမိန္ေတြကလည္း စာအုပ္စာေပကို အျမတ္တႏိုး စုေဆာင္းေလ့ရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စာအုပ္စာေပ စုေဆာင္းတဲ့အထဲမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ တတိယ ေျမာက္သမၼတ ေတာမတ္ဂ်က္ဖာဆင္ကေတာ့ နာမည္ႀကီးသူ ျဖစ္ပါတယ္။
သူစုေဆာင္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေပါင္း ၂၀၀၀၀ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို ေရာင္းခ်ၿပီး သူရဲ့အေၾကြးေတြကို ဆပ္ခဲ့ေၾကာင္း သူ႔ရဲ့ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္မွာ ေလ့လာဖူးတယ္။ ေတာမတ္ဂ်က္ဖာဆင္ႀကီးဟာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာစာတမ္းနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ သူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူရဲ႕စာအုပ္စုေဆာင္းမႈက ဧည့္ခန္းထဲမွာ အလွျပဖို႔မဟုတ္ဖူးဆိုတာ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္။
က်ေနာ့္ကုိယ္ေတြ႔ စာအုပ္စုေဆာင္းသူ ျမန္မာပညာရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ ေရွးေဟာင္း သုေတသနဌာန ပါေမာကၡ ဦးလွထြန္းျဖဴ လည္း တဦးအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါေမာကၡေတြ ထဲမွာ ေဒါက္တာသန္းထြန္း ၿပီးရင္ ဆရာႀကီးက စာအုပ္အမ်ားဆုံးရွိတဲ့ သူျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အိမ္ေပၚမွာ ေျခခ်စရာ ေနရာမရွိေအာင္ စာအုပ္ေတြက မ်ားလွပါတယ္။ ရခိုင္ဆိုင္ရာ သုေတသန စာတမ္းေတြကို ေရးခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
မႏၱေလး မဟာမုနိဘုရားႀကီး ဗိုက္ေဖါက္ခံရေၾကာင္း ေကာေလာဟာလ သတင္းထြက္လာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ရခိုင္သမိုင္းကြၽမ္းက်င္သူ ဆရာႀကီးဆီကို ခ်ဥ္းကပ္ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘုရားႀကီးကို ရခိုင္က သိမ္းယူလာတဲ့အခါ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေၾကာင္းကေန အမရပူရထိ သယ္ယူဖို႔ခက္တာေၾကာင့္ ဘုရားႀကီးကို သုံးပိုင္းျဖတ္ၿပီး သယ္သြားခဲ့တာ မွတ္တမ္း တင္ထားတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ရွိ ေရွးေဟာင္း ေပေစာင္ကို ကိုးကားေျပာခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အဲဒီေပေစာင္ ကိုပါ သိမ္းသြားခဲ့တယ္။ စာအုပ္စာေပဆိုတာ ျပႆနာေတြရဲ႕ အေျဖ။ တန္ဘိုးျဖတ္မရႏိုင္တဲ့ ရတနာေတြပါ။ တနည္းေျပာရရင္ လူသားေတြရဲ့ အသိပညာ ၾကြယ္၀မႈကို ျပတဲ့အရာေတြပါ။
ေရစီးေၾကာင္းထဲက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလား
က်ေနာ္လည္း ရုပ္ရွင္ေကာင္းဆိုရင္ အင္မတန္မွႀကိဳက္တဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အေနာက္တိုင္း ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေတြကို ၾကည့္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ အိမ္သူသက္ထားကေတာ့ ျမန္မာကားဆိုရင္ ထမင္းေတာင္ အငတ္ခံၿပီးၾကည့္တဲ့သူ။ ရုပ္ရွင္ဆိုတာ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ လက္ရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးေတြကို အႏုပညာႏွင့္ တင္ျပတာလို႔ က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။
ဒီေန႔ထြက္ေနတဲ့ ျမန္မာ့ ရုပ္ရွင္၊ ဗြီဒီယိုေတြထဲမွာ အိမ္ႀကီးရခိုင္ေတြ၊ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ပညာတတ္ လူတန္းစား အေၾကာင္း ရုိက္ေလ့ရိုက္ထ ရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ အိမႀကီးရခိုင္ ျဖစ္ပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ပညာတတ္မိဘေတြ ျဖစ္ပါေစ ရုပ္ရွင္ထဲက ဧည့္ခန္း နံရံေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ခန္႔ညားထည္၀ါတဲ့ စာအုပ္စင္ေတြကို မေတြ႔ရတတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြ အေၾကာင္း ရုပ္ရွင္ ရုိက္ေပမဲ႔ လြယ္အိပ္တလုံးက လြဲၿပီးဘာမွမရွိ။
က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာေနစဥ္တုန္း ၉၀ ေက်ာ္ပတ္၀န္းက်င္က အင္ဂ်င္နီယာလည္းျဖစ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းရွင္တဦးႏွင့္ ရင္းႏႈီးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေယာက္လမ္းက သူရဲ႕အိမ္ကို အလည္ေရာက္ေတာ့ အင္မတန္မွ ႀကီးက်ယ္ခန္႔နားတဲ့ အိမ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း အဖိုးတန္ေတြပါဘဲ။ ၉၀ ေက်ာ္ ပတ္၀န္းက်င္က ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ၾကည့္ရင္ေတာင္ သိန္းေထာင္ခ်ီတန္တဲ့ အိမ္ႀကီးရခိုင္။ ေခတ္မွီ မီးဖိုေရွာင္၊ ေခတ္မွီ ရုပ္သံဖမ္းစက္၊ ေခတ္မွီကားေတြႏွင့္ အျပည့္အစုံပါပဲ။
အဲဒီလိုႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားတဲ့ အိမ္ႀကီးရဲ႕ ဧည့္ခမ္းမေဆာင္မွာ ပညာရွင္တဦး ပီသစြာ စာအုပ္စင္ေလး တခုကိုမွ မေတြ႔ရတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေၾကာင္း ေ၀ဖန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီအခ်က္အလက္ေတြက လတ္တေလာၾကည့္ရင္ ဘာမွ အေရးမပါလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲက အက်င့္စရိုက္ အျပဳအမႈလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ ရမယ္ထင္တယ္။
ဒီပုတ္ထဲက ဒီလႊတ္ေတာ္
လႊတ္ေတာ္ဆိုတဲ့ စကားက ျမန္မာေတြႏွင့္ သိပ္မစိမ္းတဲ့ အသုံးအႏႈန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ကတည္းက စတင္သုံးလာတဲ့ အသုံးအႏႈန္းပါ။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ရာဇ၀င္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ လႊတ္ေတာ္၀န္ႀကီးဆိုတာ အဲဒီေခတ္က ေခသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မ္းျပဳ သုခမိန္ေတြ မ်ားတာကို ေတြ႔ရပါမယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခုအခ်ိန္မွာ အင္မတန္မွ ျမတ္ႏုိးေလးစားဖြယ္ရာ ေကာင္းတဲ့ "စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ" ဆိုတာ အတိတ္သမိုင္းထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီလား။
ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔နိုင္ငံရဲ့ လႊတ္ေတာ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အေဆာင္အဦးက သစ္လြင္ေတာက္ပေနၿပီး၊ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ေက်ာက္ရုပ္လို တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္တဲ့ တကယ့္ အမတ္ေတြက မ်ားေနပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ အမတ္အမ်ားစုေတြရဲ႕ အေမးအေျဖေလာက္ကို ေလ့လာလိုက္ရုံနဲ႔တင္ အရည္အခ်င္းကို သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ ႏိုင္ငံတခုရဲ့ အင္မတန္မွအေရးႀကီးတဲ့ ဥပေဒျပဳတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ေလ့လာဖတ္ရႈရမယ့္ စာအုပ္ေတြကို ထိမ္းသိမ္းထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္စာၾကည့္တိုက္မရွိတာဟာ အက်ဥ္းတန္တဲ့အရာ ေတြထဲမွာ အရုပ္အဆုိးဆုံး လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြဆိုတာ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ဗဟုသုတေတြ မျပည့္စုံဘဲနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္လို အေရးပါတဲ့ ဥပေဒမ်ိဳးကို ျပဌာန္းေပး ႏိုင္မွာလဲ။ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ လႊတ္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားေရး ေကာ္မတီေတြ၊ ဘ႑ာေရး ေကာ္မတီေတြ ဆိုတာ အင္မတန္မွ အသိပညာၾကြယ္၀တဲ့ သူေတြကိုသာ ေရြးခ်ယ္ၾကပါတယ္။ ဒီေကာ္မတီ၀င္ လူႀကီးေတြဟာ သက္ဆို္င္ရာ ပညာရွင္ေတြကို ေမးခြန္းထုတ္ ေမးနိုင္တဲ့ အဆင့္ထိ နယ္ပယ္ အလိုက္ကြၽမ္းက်င္တယ္။ သုေတသန ပညာရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ လႊတ္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ထိုင္ၿပီး သုေတသနေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ၾကားနာမႈေတြ၊ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံက ကြန္ဂရက္ စာၾကည့္တိုက္ဆိုရင္ စာအုပ္ေပါင္း ၁၄၂ သန္းရွိတဲ့ ကမၻာ့အႀကီးဆုံး စာၾကည့္တိုက္ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံနဲ႔ နယ္စပ္ခ်င္း ထိေနတဲ့ ယူနန္ဆိုတာ တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြတ္ေၾကာျပာစု ျပည္နယ္။ ယူနန္ ျပည္နယ္ရဲ့ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္နားက ရြာေတြကို က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဥပေဒျပဳအမတ္ေတြကို သြားေရာက္ေလ့လာေစခ်င္တယ္။ ဘယ္ရြာမဆို စာၾကည့္တိုက္ရွိတယ္။ သူ႔နိုင္ငံရဲ့ နိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒအပါအ၀င္၊ ႏိုင္ငံတကာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒ ေတြကို ဘာသာျပန္ႏွင့္ မူရင္းထားေပးတယ္။
ဒါက ရပ္ရြာအဆင့္မွာရွိတာ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျပည္သူ႔အာဏာ အျမင့္ဆုံး ရွိပါတယ္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသား လႊတ္ေတာ္နဲ႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္ေပါင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ မရွိတာကို ၾကည့္ရင္ ေခတ္ေရးစီးေၾကာင္းထဲက ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့လြႊတ္ေတာ္ လို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
လွေရႊ
source              http://www.maukkha.org

Posted in: